Narządy są odpowiedzialne za odbieranie bodźców ze środowiska zewnętrznego i wewnętrznego, co umożliwia organizmowi przystosowanie się do otoczenia oraz odpowiednie reagowanie na zmieniające się warunki.

Lekarz otolaryngolog, zwany laryngologiem, specjalizuje się w diagnozowaniu i leczeniu chorób uszu, nosa, gardła, krtani oraz innych narządów głowy i szyi. Pomaga przy problemach takich jak infekcje, zaburzenia słuchu, szumy uszne, chrapanie czy zapalenie zatok.

Choć w większości przypadków zatkane ucho to dolegliwość tymczasowa i nieszkodliwa, potrafi być bardzo irytująca. Uczucie zatkanego ucha może wpływać na nasze codzienne funkcjonowanie – pogorszony słuch, dyskomfort, pojawiający się ból. Zatkane ucho to dość powszechny problem, z którym boryka się wiele osób - jakie są najczęstsze przyczyny zatkanych uszu, objawy towarzyszące tej dolegliwości oraz sposoby na poradzenie sobie z tym problemem? Przyczyny zatkanego ucha Jedną z najczęstszych przyczyn uczucia zatkanego ucha jest nadmiar woskowiny, czyli naturalnej substancji produkowanej przez nasze ciało, aby chronić uszy przed zanieczyszczeniami. Kiedy woskowina gromadzi się w nadmiarze, może prowadzić do zablokowania kanału słuchowego. Infekcje, takie jak zapalenie ucha środkowego czy zewnętrznego, mogą powodować uczucie zatkanego ucha, a także ból, gorączkę i wydzielinę. Zapalenie często pojawia się jako powikłanie po przeziębieniu lub grypie. Nagła zmiana ciśnienia – np. podczas lotu samolotem, nurkowania czy jazdy samochodem przez góry – może prowadzić do zatkania uszu. Jest to związane z eustachiuszowym przewodem, który reguluje ciśnienie w uchu środkowym. Podobnie dzieje się po kąpieli, pływaniu lub wzięciu prysznica - woda może utknąć w przewodzie słuchowym, co powoduje uczucie zatkanego ucha. Ten problem bywa nazywany "uchem pływaka". Reakcje alergiczne mogą prowadzić do obrzęku błony śluzowej i także są powodem uczucia zatkanego ucha. Jakie są objawy zatkanego ucha? Oprócz oczywistego uczucia "zablokowania" w uchu, mogą pojawić się inne objawy, które warto monitorować: Pogorszenie słuchu – trudność w słyszeniu dźwięków o normalnej głośności. Dzwonienie w uszach (szumy uszne) – dźwięki, które nie pochodzą z zewnętrznego otoczenia. Ból – szczególnie w przypadku infekcji lub nadmiernej ilości woskowiny. Zawroty głowy – szczególnie jeśli problem jest związany z ciśnieniem lub infekcją ucha środkowego. Wydzielina z ucha – w przypadku infekcji może pojawić się ropna wydzielina. Jak sobie z tym poradzić z zatkanym uchem? Czasami zatkane ucho może być wynikiem zbyt suchej błony śluzowej. Inhalacja parą wodną pomaga nawilżyć drogi oddechowe i kanały słuchowe. Czasem wystarczy wziąć gorący prysznic lub skorzystać z miski gorącej wody i ręcznika na głowie, by skierować parę w stronę nosa i ust. Jeśli problem jest związany z różnicami ciśnienia, jak podczas lotu samolotem, przeżuwanie gumy lub ssanie cukierków może pomóc. Te ruchy stymulują otwieranie się trąbki Eustachiusza, co pomaga wyrównać ciśnienie. Płukanie nosa solą fizjologiczną może pomóc w zmniejszeniu obrzęku błony śluzowej i udrożnieniu dróg oddechowych, co może złagodzić uczucie zatkanego ucha. W przypadku wody w uchu, skutecznym sposobem może być przechylenie głowy w stronę zatkanego ucha i delikatne pociągnięcie małżowiny usznej, co może pomóc w usunięciu wody. Kiedy udać się do laryngologa? Mimo że domowe sposoby często przynoszą ulgę, są sytuacje, w których warto udać się do lekarza. Warto rozważyć wizytę u specjalisty, jeśli: Zatkane ucho nie ustępuje po kilku dniach. Towarzyszy temu silny ból, gorączka lub wyciek z ucha. Występują szumy uszne lub zawroty głowy. Zauważalne jest znaczne pogorszenie słuchu. Lekarz laryngolog może przepisać odpowiednie leki, takie jak krople do uszu, antybiotyki (w przypadku infekcji) lub przeprowadzić zabieg polegający na usunięciu nadmiaru woskowiny.

Przyczyn zaburzeń widzenia jest wiele – od okulistycznych schorzeń, po pogorszenie widzenia na tle nerwowym czy w wyniku innych chorób ogólnoustrojowych. Na nasz wzrok mogą mieć wpływ także choroby tarczycy, takie jak niedoczynność tarczycy czy Hashimoto. Przyjrzyjmy się, jakie są objawy zaburzeń widzenia w wyniku danych schorzeń tarczycy oraz jak poprawić kondycję wzroku przy występujących chorobach tarczycy. Najczęstsze schorzenia tarczycy oraz ich wpływ na wzrok Wyróżniamy niedoczynność oraz nadczynność tarczycy. Niedoczynność tarczycy polega na niedostatecznej produkcji hormonów przez tarczycę, natomiast nadczynność na nadmiernej produkcji hormonów. Zarówno niedoczynność, jak i nadczynność tarczycy mogą wpływać na zdrowie oczu i prowadzić do różnych problemów z ich funkcjonowaniem. W przypadku nadczynności tarczycy często pojawiają się objawy takie jak wytrzeszcz oczu, podwójne widzenie, a także obrzęk i zaczerwienienie spojówek lub powiek. Mogą wystąpić również specyficzne zmiany w obrębie powiek: retrakcja powiek z tzw. objawem Dalrymple’a, powodująca nadmierne otwarcie szpary ocznej i lekkie wysunięcie gałki ocznej do przodu,
objaw Graefego, czyli opóźnione opadanie górnej powieki względem gałki ocznej przy patrzeniu w dół,
objaw Kochera, czyli wytrzeszcz oczu. Z kolei niedoczynność tarczycy może powodować takie dolegliwości, jak: obrzęk powiek,  zespół suchego oka, swędzenie i pieczenie oczu, zaczerwienienie białek oczu, uczucie zmęczenia oczu. Do okulistycznych objawów choroby Hashimoto należy suchość oczu, obrzęk powiek oraz podwójne widzenie. Jak zapobiec zaburzeniom widzenia wynikającym z chorób tarczycy? Wczesne rozpoznanie i regularne monitorowanie zaburzeń tarczycy ma ogromny wpływ na zapobieganie i leczenie problemów ze wzrokiem. Regularne badania krwi oraz wizyty u okulisty są niezbędne, aby w porę wykryć i wprowadzić odpowiednie metody leczenia okulistycznego związanego z chorobami tarczycy.

Okulista to lekarz specjalizujący się w diagnozowaniu i leczeniu chorób oraz wad wzroku.

Koszt prywatnej wizyty u okulisty w Bydgoszczy może się różnić w zależności od kliniki, doświadczenia lekarza i zakresu badań.

Audiometria tonalna to badanie, które polega na określeniu progu słyszalności.

Foniatra to lekarz specjalizujący się w diagnostyce i leczeniu zaburzeń głosu, mowy oraz słuchu, szczególnie tych związanych z aparatem głosowym.

Przed ekranami smartfonów i komputerów spędzamy większą część doby – zarówno w pracy, jak i w czasie wolnym. Wszystko to wpływa negatywnie na nasz wzrok: zmęczone oczy są podrażnione, pojawia się uczucie pieczenia i suchości. Takie zjawisko nazywamy cyfrowym zmęczeniem oczu, prowadzącym do gorszej ostrości widzenia. Jak chronić oczy podczas pracy przy komputerze?   Skutki zdrowotne zmęczenia oczu Cyfrowe zmęczenie oczu spowodowane pracą przy komputerze może skutkować: bólami głowy, problemami z koncentracją, bólem kręgosłupa w wyniku przyjmowania nieprawidłowej postawy, bezsennością, obniżeniem ostrości wzroku, uszkodzeniem siatkówki lub zwyrodnieniem plamki żółtej. W jaki sposób chronić oczy w pracy przy komputerze? Niewiele osób zdaje sobie sprawę z tego, jak ważne jest ergonomiczne stanowisko pracy. Monitor powinien się znajdować 50-70 centymetrów od naszych oczu. Dobrze ustawiony monitor umożliwia wygodne czytanie, gdy patrzymy na niego lekko w dół. Najlepiej byłoby, gdyby stanowisko pracy było oświetlone światłem dziennym, bokiem do okna. Jeżeli nie ma takiej możliwości, wtedy należy oświetlać się lampką. Na każdą godzinę spędzoną przy komputerze należy robić przynajmniej jedną 5-minutową przerwę. Podczas tych przerw można wykonywać następujące ćwiczenia:  częste mruganie w celu nawilżenia oczu, zakrywanie zamkniętych oczu dłońmi na przemian, zwracając głowę w kierunku słońca, odwracanie wzroku od komputera i spoglądanie na oddalony punkt za oknem, patrzenie na zmianę na przedmioty położone blisko i daleko, spoglądanie w górę, w dół, w prawo i w lewo lub zataczanie wzrokiem ósemek, zakraplanie oczu, gdy pojawia się suchość (warto zamknąć wtedy oczy na około 5 minut).  Nawet jeżeli nie mamy żadnej wady wzroku, można dobrać specjalne okulary zerówki z powłoką antyrefleksyjną oraz filtrem blokującym światło niebieskie.  Zadbaj o regularne wizyty u okulisty Przy braku dolegliwości należy chodzić na kontrolę do okulisty przynajmniej raz w roku. Nie należy zwlekać z wizytą, jeżeli zaobserwujemy pogorszenie widzenia. Objawy mogą prowadzić do zaburzeń widzenia, a nawet utraty wzroku.  Wolne terminy na konsultację okulistyczną!

Zastanawiałeś się kiedyś, jak to by było, gdybyś nie czuł smaku wytrawnego wina, kakao w mocno czekoladowym torcie, soczystego kurczaka czy dopiero co grillowanych warzyw? Czy świat nie byłby przez to mniej ciekawy? Czy taka wizja wydaje ci się być mimo wszystko trochę przykra, ale nierealna? A jednak czasem zdarza się, że człowiek nagle traci zmysł smaku i przestaje prawidłowo czuć kwaśność czy słodkość potraw, co prowadzi do braku satysfakcji z jedzenia. Przypomnienie działania zmysłu smaku Zanim opowiemy trochę o zaburzeniach smaku, to warto byłoby przypomnieć, jak funkcjonuje prawidłowy proces odbierania smaku. Na ludzkim języku (oraz m.in. na krtani) znajdują się tysiące kubków smakowych, pozwalające odczuwać aż 5 smaków: Kwaśny, Gorzki, Słony, Słodki, Umami  To właśnie te małe elementy odpowiadają za rozpoznanie, który smak dominuje w przyjętym pokarmie, a ile jest w nim śladowych ilości innego. Im więcej receptorów zostanie pobudzonych, tym silniej odczuwany jest dany smak, a przez to powstaje impuls elektryczny o silniejszym natężeniu.  Następnie jest on transportowany do mózgu. Warto zaznaczyć, że zmysł smaku współpracuje ze zmysłem węchu. Popularne zaburzenia smaku Ageuzja- niespodziewana utrata smaku Dysgeuzja/parageuzja- zaburzenia smaku Hipogeuzja- osłabienie odczuwania smaku Hipergeuzja- zwiększenie intensywności odczuwania smaku Przyczyn powyższych nieprawidłowości jest wiele, ale do najpopularniejszych należą choroby jamy ustnej, palenie papierosów, przyjmowanie niektórych leków itd. Coraz częstszą przyczyną utraty smaku jest również covid. Badanie zaburzeń smaku Przy badaniu tego typu dolegliwości należy najpierw przeprowadzić z chorym wywiad, a potem spojrzeć do wnętrza ich jamy ustnej i zobaczyć, w jakim ona jest stanie. Współcześnie znane są już różne inne testy smaku. Jednym z prostszych jest test bibułowy. Diagnozowany pacjent dostaje do posmakowania 4 bibułki namoczone różnymi cieczami w podstawowych smakach oraz jeden papierek bez smaku. Jeśli prawidłowo rozpozna wszystkie zaprezentowane smaki i jedną pustą kartkę, to jest uznawany za zdrowego. Innym testem umożliwiającym kontrolowanie funkcji smaku jest elektrogustometria. Takie badanie przeprowadza się z pomocą prądu - impulsy o niskim (ale różnym) natężeniu aplikowane są na receptory smaku na języku po to, aby zaobserwować jaki najsłabszy impuls jest w stanie je pobudzić. Nie stwarza jednak możliwości wyizolowania reakcji w zależności od smaku, a jedynie pozwala sprawdzić wrażliwość języka na impulsy smakowe ogółem. Co zrobić, jak ktoś wraz ze smakiem traci również apetyt? Jeśli nie interesuje cię już jedzenie, bo nie czujesz smaku tego, co spożywasz, a mimo wszystko wiesz, że potrzebujesz jedzenia do życia, to możesz kupić sobie płyny proteinowe. Mają one różne smaki i stanowią wygodne i zbilansowane wsparcie dla diety chorego człowieka. Masz pogorszenie smaku? Idź do specjalisty! Jeśli zauważyłeś u siebie pogorszenie czy nawet utratę smaku to nie czekaj - poszukaj pomocy u specjalisty i znajdź przyczynę problemu. Szkoda byłoby stracić smak na dobre, żegnając się z przyjemnością z jedzenia. Zapraszamy do obejrzenia oferty: klinikazmysłów- badanie smaku i węchu!

Wcześniej wszystko miało taki przyjemny zapach, a teraz świeże kwiaty pachną jakoś inaczej? Przestałeś już napawać się wonią domowego obiadu, bo nic już nie czujesz? Jeśli te objawy pozostały z tobą na dłużej niż dwa tygodnie to czas przyjrzeć się sprawie bliżej i skonsultować to ze specjalistą. Jak działa zmysł węchu? Warto najpierw wspomnieć, że według badań kobiety mają większe zdolności do odczuwania zapachów niż mężczyźni, a już szczególnie kobiety ciężarne, tak więc jeśli znajoma odbiera niektóre zapachy silniej, to nie jest to jeszcze powód do stresu. Odczuwane przez nas aromaty to połączone ze sobą atomy, które przenoszone są z cząsteczkami powietrza. W ten sposób dostają się do jamy nosowej, gdzie przyklejają się do śluzu i są w nim transportowane za pomocą specjalnego białka OBP. Dzięki niemu docierają do zlokalizowanych na rzęskach komórek receptorowych, które rozpoznają zapach i przekazują go do węchomózgowia w postaci impulsów elektrycznych.  Jakie wyróżniamy zaburzenia węchu? Stan, w którym prawidłowo rozpoznajemy zapachy, nazywamy normosmią. Tak samo, jak prawidłowe wyczuwanie zapachu ma swoją nazwę, tak również własne określenia posiadają wszystkie zaburzenia węchu. Parosmia- zmiana zapachu znanej nam woni np. jajka, które nagle zaczęły mieć słodką woń czy zmiana słodkiego zapachu ciasta na kwaśny i odrzucający. Fantosmia- odczuwanie zapachów, których nie ma w danym momencie, halucynacje węchowe np. gdy wyczuwamy zapach świeżo zmielonej kawy, mimo że nikt jej nie parzy. Hiposmia- pogorszenie się węchu, w takim przypadku chory mimo wszystko ma zmysł węchu, ale jest on jednak osłabiony. Hiperosmia- nadmierne odczuwanie zapachów. Anosmia- występuje wtedy, kiedy pacjent w ogóle traci zmysł powonienia. Jak bada się zmysł węchu? Badanie tego typu można podzielić na badania jakościowe i ilościowe. Do pierwszego typu badań zmysłu węchu wykorzystuje się m.in. tzw. markery zapachowe, które nasycone są substancjami zapachowymi np. kawą czy amoniakiem. Pacjenci proszeni są o powąchanie ich, a następnie o zidentyfikowanie zapachu. Czasem badany dostaje także zbiór nazw tych substancji i musi je jedynie przyporządkować do markerów, np. w próbce numer jeden znajduje się wanilia itd. Innym badaniem używanym do diagnozowania zaburzeń węchu jest elektroolfaktografia. Test ten pozwala rejestrować zmienność aktywności nabłonka w nosie, w zależności od stymulowania go różnymi bodźcami zapachowymi o odmiennym natężeniu. Pilnuj swojego nosa Zmysł węchu dostarcza nam wielu informacji - czy jakaś potrawa jest jeszcze jadalna, czy powietrze nie jest zbyt zanieczyszczone, a nawet może wpływać na nasze samopoczucie i odczuwanie głodu. Warto zatem dbać o swój nos i badać go, gdy zauważymy długotrwałe zaburzenia w jego codziennym działaniu. Sprawdź naszą ofertę badania węchu na: neurolog - klinika zmysłów!

Zawroty głowy w trakcie zmiany pozycji z leżącej na stojącą mogą być spowodowane spadkiem ciśnienia tętniczego. Zjawisko to nazywamy hipotonią ortostatyczną. Zawroty głowy często są wynikiem zaburzeń w obrębie układu nerwowego, dysfunkcji błędnika lub przyjmowania niektórych leków. Do jakiego lekarza najlepiej jest udać się w przypadku zawrotów głowy? Odpowiadamy!  Czasowe niedotlenienie mózgu Przy wstawaniu krew spływa do kończyn, więc maleje jej ilość docierająca do serca. Bezpośrednią przyczyną zawrotów głowy jest więc czasowe niedotlenienie mózgu. Przy niedotlenieniu mózg funkcjonuje jeszcze przez około 6 minut. Przez brak bieżącego dopływu krwi można odczuwać zawroty głowy. Zjawisko hipotonii ortostatycznej (bo tak się nazywa spadek ciśnienia) dotyczy głównie osób starszych, ale też może być skutkiem ubocznym stosowania niektórych leków. Do jakiego lekarza zwrócić się z zawrotami głowy? Zawroty głowy mogą być spowodowane zaburzeniami w układzie nerwowym, dlatego należy umówić się na wizytę do neurologa. Choroby, które mogą być odpowiedzialne za taki stan, to: choroba Parkinsona,  zespół Bradbury-Egglestona, zespół Shy-Drager,  cukrzyca. Jeżeli zaś przyczyna zawrotów głowy leży po stronie dysfunkcji błędnika, opieka nad pacjentem zostaje przekazana specjaliście od laryngologii. Wśród najczęściej występujących laryngologicznych przyczyn zawrotów głowy wymienia się: zapalenie trąbki słuchowej, zapalenie błędnika, choroba lokomocyjna, zaleganie woskowiny w uszach, hałas. Przebieg wizyty u neurologa Każda wizyta lekarska rozpoczyna się od przeprowadzenia dokładnego wywiadu z pacjentem. Neurolog mierzy ciśnienie krwi oraz ocenia równowagę i chód pacjenta. Specjalista może zlecić wykonanie badań obrazowych takich jak tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. Pomagają one w rozpoznaniu naczyniowych przyczyn zawrotów głowy, guza lub zmian pourazowych.

Stres może być przyczyną zawrotów głowy, zmęczenia oczu oraz nadwrażliwości na światło. Na podstawie analizy setek badań klinicznych naukowcy doszli do wniosku, że stres może być przyczyną utraty wzroku bądź jego pogorszenia. Nieustanny niepokój psychiczny powodujący podwyższony poziom kortyzolu może być przyczyną ryzyka rozwoju zaburzeń widzenia. Jak zmniejszyć to ryzyko? Zachęcamy do lektury naszego artykułu. Najczęstsze objawy stresu Do najczęstszych objawów psychicznych możemy zaliczyć lęk, drażliwość, spadek bądź wahania nastroju, gniew, kłopoty ze snem. Do symptomów fizycznych należy zaś ból w klatce i problemy z oddychaniem, bóle i zawroty głowy, drżenie rąk, niestrawność, tycie bądź chudnięcie. Stres może być też przyczyną zmęczenia i nadwrażliwości oczu na światło. Długotrwałe napięcie może zapoczątkować wiele chorób nowotworowych lub układu krążenia. Narastająca ilość objawów świadczy o coraz wyższym poziomie niepokoju. Wpływ stresu na wzrok Pod wpływem dużego stresu ludzkie źrenice rozszerzają się, wpuszczając jak najwięcej światła, by dobrze rejestrować potencjalne zagrożenia. Wysoki poziom adrenaliny w organizmie może jednak powodować ucisk na gałkę oczną i prowadzić do zaburzeń widzenia. U jednych osób może to być związane tylko z chwilowym dyskomfortem, a u innych doprowadzić nawet do utraty wzroku. Jak zmniejszyć ryzyko zaburzeń widzenia w wyniku stresu? Choć zabrzmi to trywialnie, to sposobem na zmniejszenie liczby wszelkich objawów jest zmniejszenie poziomu stresu. Trzeba mieć świadomość tego, że jesteśmy w danym momencie zestresowani i wiedzieć co zrobić, żeby obniżyć poziom napięcia. Aby utrzymać dobrą kondycję zdrowia fizycznego i psychicznego warto jest zadbać o ruch oraz zdrową dietę. Niedobory witamin i minerałów mogą potęgować problemy ze wzrokiem. Kwasy omega-3 i luteina, a także witaminy A, C i E wykazują szereg właściwości utrzymujących zdrowie oczu.  Objawy stresu może zaostrzyć zbyt długotrwałe przebywanie przed ekranem komputera. Nie zawsze możemy ograniczyć czas spędzany przy monitorze, np. w pracy. Możemy jednak temu zaradzić, robiąc sobie regularne przerwy i dając oczom chwilę odpoczynku. Nie zapominajmy także o okularach z filtrem, który chroni oczy przed negatywnym wpływem światła niebieskiego.  Zaplanuj wizytę u okulisty, aby sprawdzić przyczynę zaburzeń widzenia

Układ słuchowy odpowiada za jednen z najważniejszych zmysłów dla człowieka. Słuch umożliwia nam pełne funkcjonowanie w codzienności. To od niego zależy nasza komunikatywność oraz odbiór pozytywnych bodźców jak np. muzyka. Układ słuchowy ma również jeszcze jedną, bardzo istotną funkcję o której nie można zapomnieć. Odpowiada za poprawne utrzymywanie równowagi. Jak poprawnie dbać o układ słuchowy? Jakim suplementom można zaufać, gdy w naszym układzie słuchowym pojawiają się wady? Przyczyn niedosłuchu lub stopniowej utraty słuchu jest wiele. Rozpoczynając od wad genetycznych, do przebywania w głośnych pomieszczeniach bądź urazów głowy (więcej na ten temat przeczytacie tutaj). W każdym z tych przypadków wskazane jest odpowiednio dobrać leki oraz suplementacje. Leki oraz suplementacja: Kwas alfa liponowy oraz witaminy z grupy B i E – bardzo dobrze wpływają na unerwienie układu słuchowego. Dodatkowo poleca się stosować z razem z innymi lekami. Kwas alfa liponowy zmniejsza ryzyko utraty słuchu podczas stosowania silnych antybiotyków.
Ekstrakt z ginkgo biloba – pomaga niwelować dzwonienie w uszach oraz szumy uszne (są to jedne z objawów poważniejszych problemów z układem słuchowym). Mogą one powodować w najgorszym wypadku utratę słuchu.
Glutation – podobnie jak kwas alfa liponowy, jest przeciwutleniaczem. Pomaga przede wszystkim przy wadach w ośrodku słuchowym w mózgu oraz zmniejsza ryzyko utraty słuchu. Co ciekawe, jego ilość w ośrodkach słuchowych w mózgu zmniejsza się z wiekiem.
Krople do uszu – dzielą się one na różne rodzaje ze względu na swój skład, a co za tym idzie, na zastosowanie. W zależności od miejsca zapalenia musimy stosować inny rodzaj kropli. Podobnie jest z kroplami, które można mieszać z innymi lekami. Jeżeli mamy przypisany antybiotyk działający również na układ słuchowy, krople do uszu muszą być odpowiednio dobrane do danej osoby. Dodatkowo istnieją krople do usuwania samej woskowiny, ich głównym celem jest odetkanie ucha, przeczyszczenie go, aby można było stosować następne kroki w leczeniu. Natura, a leczenie układu słuchowego Istnieje wiele ekstraktów, które mają bardzo dobry wpływ na działanie układu słuchowego. Wszystkie otrzymane wyłącznie ze składników naturalnych, np. mięty, lawendy, rozmarynu, chmielu, pieprzu oraz borówki. Praktycznie każdy z tych ekstraktów stosowany jest w wytwarzaniu leków na poprawę pracy układu słuchowego. Niektóre z nich można stosować osobno, jako dodatkowe suplementy.

Elektrokochleografia to badanie słuchu pozwalające stwierdzić, czy ciśnienie płynu wypełniającego kanał ślimaka nie jest zbyt wysokie. W tym celu wykonuje się pomiar potencjału elektrycznego w uchu środkowym. Objawy takie jak zawroty głowy, niedosłyszenie bądź szumy uszne to symptomy, które mogą świadczyć o chorobie Meniere’a lub obrzęku błędnika. Dowiedz się, jak przebiega to badanie.
Przebieg badania Badanie elektrokochleografii trwa zwykle około 40 minut. Do skóry głowy pacjenta zostaje przymocowanych kilka elektrod. W kanaliku ucha, które ma być badanie, umieszcza się mały mikrofon oraz słuchawkę. Zadaniem pacjenta jest jedynie pozostanie bez ruchu oraz staranie się o relaks i rozluźnienie podczas badania. W innym wypadku każde poruszenie się lub napięcie mięśni może doprowadzić do spowolnienia procesu pomiaru. Elektrokochleografia jest badaniem obiektywnym. Oznacza to, że w jego przebiegu nie polega się na dokonywanej przez pacjenta subiektywnej ocenie wysyłanych bodźców. Badanie może być przeprowadzone nawet wtedy, gdy osoba badana jest nieprzytomna. Podczas elektrokochleografii do ucha badanego przez mikrofon dociera klikający dźwięk. Specjalista audiolog dokonuje pomiarów reakcji na bodźce, jakie są wysyłane i za pomocą komputera jest ona oceniana i filtrowana. Taki zabieg pozwala ocenić aktywność neuronów w ślimaku ucha. Audiolog wyszukuje w zebranych pomiarach dużych kształtów fal EcochG, na które składają się dwa elementy: potencjał czynności (AP) i potencjał dodatni (SP). Oba te komponenty są bezpośrednią odpowiedzią na stymulowanie ślimaka bodźcami. Następnie specjalista mierzy współczynnik SP/AP. Jeżeli jest podwyższony, może to oznaczać podwyższone ciśnienie śródchłonki. Wynik badania elektrokochleografii Po skończonym badaniu pacjent jest rejestrowany na kolejną wizytę. Zazwyczaj następuje to mniej więcej po dwóch tygodniach od wykonania elektrokochleografii. Podczas spotkania lekarz dokładnie omawia uzyskane wyniki badań.  Umów się na elektrokochleografię w Klinice Zmysłów w Bydgoszczy

Choć brzmi to jak skomplikowane badanie, audiometria tonalna jest bezbolesna, a nawet przyjemna. Badanie słuchu polega na określeniu progu słyszenia, pozwalając na wykrycie ubytku słuchu oraz poznanie jego rodzaju. W laryngologii jest to najbardziej podstawowa i najczęściej wykorzystywana metoda. Jak przebiega badanie słuchu? W naszym krótkim poradniku przeczytasz o tym, jakie są wskazania do audiometrii tonalnej.   Czym jest audiometria tonalna? Audiometria tonalna (inaczej zwana PTA) polega na podawaniu do ucha (oddzielnie dla lewego i prawego) dźwięków o różnej częstotliwości i natężeniu, a zadaniem pacjenta jest naciskanie przycisku w momencie usłyszenia bodźca. Celem badania audiometrycznego jest określenie zakresu słyszenia dla dźwięków niskich oraz wysokich. Po każdym razie, gdy wciśniesz guzik, badający Cię specjalista zmniejsza głośność tonu – robi to tak długo, aż dźwięki stają się niesłyszalne. To pozwala określić, jaki jest najcichszy słyszalny dla pacjenta ton niski i wysoki. Wynik badania jest dostępny od razu i pozwala określić charakter, a także zaawansowanie niedosłuchu. Wskazania do badania audiometrii tonalnej Badanie to najczęściej przeprowadza się u pacjentów w ramach medycyny pracy bądź na zlecenie laryngologa przy podejrzeniu niedosłuchu. Audiometria jest zalecana przy: urazach głowy, zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych, schorzeniach mózgu, stwardnieniu rozsianym. Na badanie kieruje się osoby, u których podejrzewa się niedosłuch przewodzeniowy, objawiający się:  lepszym rozumieniem mowy przez telefon, niż podczas kontaktu bezpośredniego, a także w hałasie niż w ciszy, głośnym słuchaniem muzyki oraz oglądaniem tv. Wskazaniem do audiometrii tonalnej jest również podejrzenie niedosłuchu odbiorczego, spowodowanego guzem mózgu i tętniakami, zapaleniem opon mózgowych, urazami oraz wadami wrodzonymi.  Ile trwa badanie audiometrii tonalnej? Audiometrię tonalną może wykonać audiolog, laryngolog, pielęgniarka albo protetyk słuchu. Test PTA przeprowadza się w wyciszonej kabinie. Pacjent zakłada słuchawki na uszy, w których pojawiają się dźwięki. Uszy badane są pojedynczo, dlatego całe badanie może potrwać 20-30 minut. Wynik badania audiometrii – kiedy?  Wynik badania ma formę wydruku przedstawiającego dwie linie na siatce. Lewa strona wykresu odpowiada dźwiękom niskim, prawa wysokim. Audiogram, czyli krzywa progu słyszenia dla przewodnictwa powietrznego i kostnego, stanowi podstawę diagnostyczną i jest dostępny od razu po wykonaniu badania.  Badanie audiometrii słuchu w Klinice Zmysłów w Bydgoszczy

W przypadku problemów z zatokami pacjent może zostać poddany endoskopii zatok i nosa. Jest to skuteczna metoda diagnostyki oraz chirurgicznego leczenia chorób zatok u dzieci, a także dorosłych. Stosuje się ją przy wszelkich nieprawidłowościach oraz zmianach nowotworowych. Endoskopia jest alternatywą dla farmakologii, a co najważniejsze – jest nieinwazyjna i w pełni bezpieczna dla dzieci oraz kobiet w ciąży.  Przyczyny zatkanych zatok Choroby zatok dotykają bardzo wielu naszych pacjentów. Przyczyną schorzeń mogą być między innymi: alergie, infekcje wirusowe i bakteryjne, nieprawidłowości anatomiczne, uwarunkowania genetyczne. Najczęstszym efektem zatkania zatok jest ostre bądź przewlekłe zapalenie zatok. Z ostrym zapaleniem zatok mamy do czynienia wtedy, gdy dolegliwości utrzymują się do 12 tygodni, powyżej tego okresu mowa już o przewlekłym przebiegu. Zaburzenia odpływu wydzieliny śluzowej mogą objawiać się bólami głowy, utratą węchu oraz prowadzić do powstania: torbieli zatok, które pojawiają się w wyniku nagromadzenia wydzieliny śluzowej w zatoce,
polipów zatok, będących konsekwencją nadmiernego rozrostu błon śluzowych,
grzybicy zatok w wyniku zaburzonej wentylacji zatok, która sprzyja namnażaniu się grzybów,
nowotworów zatok, objawiających się trudnością w oddychaniu przez nos oraz wyciekiem zabarwionej krwią ropy. Wskazania do endoskopii zatok Najczęściej wybieraną metodą diagnozującą zapalenie zatok jest badanie endoskopowe Bydgoszcz. Wskazania do endoskopowego badania zatok: ostre i/lub przewlekłe zapalenie zatok, ropniaki zatok, torbiele, łagodny nowotwór, wady rozwojowe nosa bądź zatok, ciało obce w zatokach lub jamie nosowej. Po znieczuleniu miejscowym laryngolog Bydgoszcz wsuwa endoskop (wziernik) do zatok nosowych przez ujście w jamie nosowej. Endoskop jest wyposażony w światło oraz kamerę, które umożliwiają uzyskanie wyniku badania w czasie rzeczywistym.  Przeciwwskazaniem do badania są nowotwory złośliwe lub polipy i nowotwory łagodne o sporych rozmiarach. Endoskopia nie wymaga żadnych przygotowań ze strony pacjenta. Funkcjonalna endoskopowa operacja zatok Tego typu operację wykonuje się w celu udrożnienia zapchanych zatok. Przed podejściem do zabiegu należy wykonać badania laboratoryjne oraz tomografię zatok. Endoskopowa operacja zatok przebiega po podaniu znieczulenia ogólnego, a więc jest ona bezbolesna. Do zalet tej metody należy usunięcie ogniska zapalnego bez ingerencji w skórę i błonę śluzową za pomocą cięć, krótszy czas rekonwalescencji oraz mniejszy ból pooperacyjny. Badanie endoskopowe w Klinice Zmysłów

O niedosłuchu mówimy wtedy, gdy dochodzi do nieprawidłowego przewodzenia bądź odbioru dźwięków. Przyczyny ubytku słuchu są odmienne w zależności od tego, czy obserwujemy je u osoby dorosłej czy u dziecka. Słuch jest jednym z najważniejszych zmysłów każdego człowieka, dlatego należy podjąć leczenie jak najszybciej. Dowiedz się jak zapobiec postępującemu niedosłuchowi oraz jakie są jego przyczyny. Czym jest niedosłuch?  Niedosłuch z reguły jest trwałym schorzeniem i powoduje problemy ze słyszeniem dźwięków pochodzących z otoczenia. Do przyczyn zaburzeń należą: zapalenie ucha zewnętrznego oraz środkowego, zatkanie przewodu słuchowego przez woskowinę, urazy głowy, zbyt wysokie ciśnienie, nadmierna ekspozycja na hałas, czynniki genetyczne, naturalne przyczyny wynikające z procesu starzenia się organizmu. Rodzaje niedosłuchu Niedosłuch odbiorczy polega na zanikaniu komórek słuchowych, zazwyczaj u osób starszych. Schorzenie charakteryzuje się gorszą jakością odbierania dźwięków wysokich oraz brakiem rozumienia mowy. Pacjenci z tym rodzajem niedosłuchu mówią w sposób bełkotliwy oraz posiadają ubogi zasób słownictwa. Niedosłuch przewodzeniowy charakteryzuje się niższą wrażliwością na mowę oraz dźwięki. Taka przypadłość powoduje problemy z rozróżnieniem przyimków czy spójników, a w przypadku wymowy pacjent opuszcza sylaby lub samogłoski. Ciekawostką jest fakt, że osoba z tym zaburzeniem lepiej słyszy szept lub rozmowę przez telefon, niż głośną wypowiedź. Niedosłuch mieszany to dobre odbieranie tylko niskich dźwięków. Zaburzenie obejmuje ucho wewnętrzne i zewnętrzne.  Przyczyny niedosłuchu u dzieci Niedosłuch u dzieci może mieć podłoże genetyczne lub być spowodowane schorzeniami. Zaburzenia słuchu wywołują np.: choroby zakaźne, które występują u ciężarnych, skutki uboczne niektórych leków stosowanych w trakcie ciąży, wcześniactwo, urazy doznane w trakcie porodu. Obecnie prowadzi się badania przesiewowe u noworodków, by jak najszybciej wykryć ewentualne wady (i podjąć się możliwych sposobów ich wyeliminowania) lub je wykluczyć. Jak zapobiegać utracie słuchu? Możemy podjąć samodzielnie pewne działania, które mają na celu zapobiegnięcie lub opóźnienie wystąpienia niedosłuchu. Należy przede wszystkim dbać o uszy oraz ich pielęgnację. Wystarczy odpowiednio je czyścić, unikać przeciągów, unikać zbyt głośnego słuchania muzyki bądź ekspozycji na hałas. Gdy jednak niedosłuch nie jest spowodowany takimi czynnikami jak te wymienione powyżej, pozostaje zastosować aparat słuchowy. Aparaty znacznie poprawiają komfort życia. ułatwiając zrozumienie mowy bądź zdolność słyszenia. Nie lekceważ objawów niedosłuchu. Zapisz się na wizytę u audiologa w Bydgoszczy i dowiedz się jak możemy przywrócić Twój słuch do normy.

Jeżeli masz wrodzone bądź nabyte problemy z głosem lub mową, powinieneś wybrać się do foniatry. Często jest tak, że foniatra jest również audiologiem. Obie specjalizacje mieszczą się w dziedzinie otorynolaryngologii. Przy problemach z emisją głosu należy więc skorzystać z pomocy tego lekarza. Zaniepokoić nas powinien okresowy zanik głosu, bóle w obrębie gardła bądź krtani. Jeżeli na co dzień posługujesz się swoim głosem ważne jest, aby jak najszybciej zdiagnozować przyczynę wszelkich nieprawidłowości. Dowiedz się kim jest foniatra i jak może Ci pomóc. Kim jest audiolog foniatra?  Specjalista ten zajmuje się diagnozowaniem oraz leczeniem chorób w obrębie krtani, języka, gardła oraz nosa, które mogą prowadzić do zaburzeń mowy lub słuchu. Do najczęściej zgłaszanych problemów przez pacjentów należy: przewlekła chrypka,  niedosłuch bądź całkowita głuchota, zanikanie głosu, zaburzenia głosu, np. jąkanie, zawroty głowy, zaburzenia równowagi, szumy uszne, zapalenie ucha, dysleksję, uczucie zatkanego ucha, zaburzenia połykania. Kiedy i kto może skorzystać z pomocy foniatry? Z pomocy foniatry mogą skorzystać zarówno osoby dorosłe, jak i dzieci z problemami z emisją głosu. Do specjalisty często zgłaszają pacjenci, którzy na co dzień pracują głosem, t.j.: aktorzy, piosenkarze, nauczyciele, politycy, lekarze. Zaburzenia związane z emisją głosu mogą również wynikać z przebytych infekcji, chorób, przerośnięcia migdałków, schorzeń krtani czy wad wrodzonych.  Najczęstsze choroby narządu głosu Do najpopularniejszych schorzeń, w przypadku których pomoc foniatry jest niezbędna, wymienia się m.in.: dysfonię czynnościową – zmiana barwy lub poziomu głośności głosu, która prowadzi do zaniku lub całkowitej utraty głosu,
  niedomykalność głośni – stan chorobowy krtani, który objawia się szybkim wyczerpywaniem się głosu lub prowadzi do bezgłosu,
obrzęk Reinkego – obrzęk strun głosowych o symptomach przypominających infekcję górnych dróg oddechowych, najczęściej objawia się chrypką,
niedowład lub porażenie fałdów głosowych – jest spowodowane uszkodzeniem nerwów krtaniowych, objawia się dusznością, chrypką bądź bezgłosem. Jakie badania może wykonać foniatra? Lekarz foniatra wykonuje tylko proste zabiegi, takie jak punkcja czy usunięcie czopu woskowinowego z ucha. Najczęściej stosuje się tzw. leczenie zachowawcze, czyli przepisuje się pacjentowi leki lub zabiegi rehabilitacyjne. Natomiast w przypadkach, kiedy wymagana jest większa interwencja, specjalista może skierować chorego na zabieg, taki jak: usunięcie polipów, wycięcie migdałków, założenie rurki wentylacyjnej, tracheotomia, zabieg wycięcia krtani, wszczepienie implantów ślimakowych, wiele innych. Jak się przygotować do wizyty u specjalisty? Początkowo foniatra przeprowadza dokładny wywiad z pacjentem. Specjalista zapyta o przebyte choroby, ogólny stan zdrowia, niepokojące symptomy oraz występujące choroby w rodzinie. W związku z tym niezbędne będzie przyniesienie swojej dotychczasowej dokumentacji medycznej. Następnie lekarz przystępuje do badania jamy nosowo-gardłowej oraz krtani – foniatra ogląda gardło, język, krtań, uszy oraz nos. Poza zadbaniem o higienę osobistą przed planowaną wizytą, sama wizyta nie wymaga wcześniejszych większych przygotowań. W przypadku mniejszych dzieci warto jest im wytłumaczyć czym zajmuje się lekarz, tak by dziecka nie wystraszyć. Niemowlę natomiast dobrze jest nakarmić przed wizytą oraz zabrać ze sobą wszystkie potrzebne rzeczy do pielęgnacji oraz karmienia dziecka, które są zazwyczaj przydatne podczas wyjścia. Umów się na wizytę u foniatry w naszej Klinice Zmysłów

Zawroty głowy mogą przytrafić się każdemu. Może to być objaw zmęczenia, osłabienia czy też zdenerwowania. Mogą występować po intensywnym opalaniu, podczas przeziębienia lub po gwałtownym podniesieniu głowy. Kiedy jednak zawroty głowy powinny nas zaniepokoić? Jeżeli występują dość często  i zaburzają naszą równowagę. Wtedy należy skonsultować się z lekarzem. Szukając przyczyny zawrotów głowy, powinniśmy skonsultować się z laryngologiem, neurologiem lub kardiologiem. Zawroty głowy - czym są? Definicja zawrotów głowy mówi, że jest to uczucie ruchu wirowego własnego ciała lub otoczenia. Zawrotom głowy mogą towarzyszyć wymioty oraz nudności. Często tym objawom towarzyszy również uczucie lęku. Co odpowiada za utrzymanie równowagi? Aby utrzymać równowagę naszego ciała, potrzebna jest współpraca narządu wzroku, układu błędnikowego oraz zmysłu czucia głębokiego. Receptory zmysłu czucia głębokiego kontrolują to, w jakiej odległości znajdują się nasze kończyny, nawet wtedy, kiedy mamy zamknięte oczy. Najczęstsze przyczyny zawrotów głowy? Błędnik: znajduje się w uchu wewnętrznym. Uszkodzenie błędnika lub jego stan zapalny mogą właśnie być przyczyną twoich problemów związanych z zawrotami głowy. Aby szybko sprawdzić, czy masz problem z błędnikiem, możesz wykonać prosty test w domu. Zamknij oczy i spróbuj dotknąć palcem czubek swojego nosa. Jeżeli sprawia ci to problem, oznacza to wadliwe działanie zmysłu równowagi. Kręgosłup: skrzywienie kręgosłupa lub inne jego zwyrodnienia mogą uciskać na nerwy, lub naczynia krwionośne, to właśnie może powodować zawroty głowy. Zmiany te zazwyczaj obejmują szyjny odcinek kręgosłupa. Dyskopatia, czyli zwyrodnienie szyjnego odcinka kręgosłupa może powodować ucisk na nerwy, które biegną właśnie wzdłuż kanału kręgowego kręgosłupa lub na naczynia krwionośne, które znajdują się w pobliżu. Kiedy możemy się domyślać, że jest to przyczyna naszych zawrotów głowy? Wtedy kiedy podnosimy gwałtownie głowę patrząc w niebo lub wieszając firanki. Choroby serca: nieprawidłowe tętno, skoki ciśnienia oraz słabe natlenienie krwi to również przyczyna zawrotów głowy. Niedotlenienie mózgu mogą powodować zwężone tętnice szyjne. Miażdżyca, to również choroba, która przy zaawansowanym stadium, dostarcza za mało składników odżywczych oraz tlenu do mózgu. Choroby układu nerwowego: ucisk na nerwy również powoduje zawroty głowy oraz utratę równowagi. Ucisk na nerwy, jak było już wspomniane wyżej, jest spowodowany skrzywieniem kręgosłupa. Ale nie tylko. Toksyny wpływające na układ nerwowy, padaczka czy konkretne leki również powodują zawroty głowy. Czy zdawaliście sobie sprawę, że również depresja oraz stany lękowe również mogą je powodować? Zapalenie ucha: tak, ucho również odpowiada za naszą równowagę. Zawroty głowy mogą występować podczas zapalenia ucha, ale również po zakończeniu choroby. W trakcie stanu zapalnego ucha może dojść do uszkodzenia delikatnych struktur ucha wewnętrznego. Każda najmniejsza zmiana w uchu wewnętrznym może doprowadzić właśnie do zawrotów. Choroba lokomocyjna: związana jest również z wcześniej wspomnianym błędnikiem. Dochodzi do niej wskutek niezgodnych wiadomości płynących do mózgu. Podczas jazdy, wzrok oraz słuch wiedzą wyraźnie, że ciało się porusza, jednak błędnik nie rejestruje żadnego ruchu ciała. Leki: występują pewna grupa leków, nazywana grupą leków ototoksycznych, czyli takich, które uszkadzają ucho. Jakie to są leki? Niektóre antybiotyki oraz leki stosowane w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Twój lekarz w Klinice Zmysłów Jeżeli od dłuższego czasu towarzyszą ci zawroty głowy oraz zauważasz występowanie u siebie wyżej wymienionych objawów, skonsultuj się z lekarzem laryngologiem, neurologiem lub kardiologiem. Zanim poznasz dokładną przyczynę zawrotów głowy, może minąć trochę czasu, jednak warto odwiedzić tych lekarzy i dowiedzieć się prawdy, która całkowicie może odmienić komfort twojego życia. Klinika Zmysłów znajdująca się w Bydgoszczy to miejsce, w którym możesz poznać przyczynę twoich zawrotów głowy. Nasi profesjonalni lekarze (laryngolog oraz neurolog) poprowadzą cię przez cały etap badań i postawią diagnozę!

Zaburzenia widzenia wynikają najczęściej z wad wzroku czy okulistycznych schorzeń. Może się jednak zdarzyć tak, że pogorszenie widzenia jest skutkiem choroby ogólnoustrojowej, takiej jak cukrzyca bądź nadciśnienie. W przypadku takiego pogorszenia wzroku należy udać się do okulisty, który ustali przyczyny i dobierze odpowiednie metody leczenia. Zobacz, jakie są najczęstsze przyczyny zaburzeń widzenia oraz co należy zrobić w razie ich wystąpienia.  Czym są zaburzenia widzenia i jak je rozpoznać? Zaburzenia widzenia to wszelkie przejawy nieprawidłowego widzenia. Mogą się one przejawiać: słabą ostrością wzroku, ubytkami w polu widzenia, niewyraźnym widzeniem, podwójnym widzeniem, mroczkami, błyskami.  Do prawidłowego działania mechanizmu widzenia potrzebna jest współpraca wszystkich elementów drogi wzrokowej. Promienie świetlne są skupiane przez rogówkę, a następnie wpadają przez źrenicę do oka. Impuls dociera do siatkówki, zawierającej pręciki i czopki. Komórki te odbierają bodźce i przesyłają je drogami nerwowymi do mózgu. Tam powstaje ostateczny obraz. Jeżeli którykolwiek z wymienionych poziomów zostanie zakłócony, może dojść do zaburzeń wzroku. Okulistyczne przyczyny zaburzeń widzenia  Do możliwych przyczyn pogorszenia widzenia może dojść w wyniku występujących problemów okulistycznych, czyli wad wzroku, takich jak: krótkowzroczność – obraz tworzony jest przed siatkówką, dlatego obiekty w dali są widziane niewyraźnie. Natomiast przedmioty które znajdują się w bliskiej odległości, są dobrze widoczne. nadwzroczność – obraz powstaje za siatkówką, dlatego pacjenci nie widzą zbyt dobrze przedmiotów zarówno bliskich, jak i odległych.
astygmatyzm – w wyniku niesymetrycznej budowy rogówki oka pacjent ma rozmazany obraz na każdą odległość. U pacjentów po 40. roku życia przyczyną zaburzeń jest starczowzroczność, która jest wynikiem starzenia się organizmu. Z wiekiem zmniejsza się elastyczność soczewki, dlatego osoby w średnim wieku widzą słabiej przedmioty z bliska.  Do przyczyn zaliczają się także choroby oczu: jaskra – przez nadmiernie wysokie ciśnienie wewnątrzgałkowe dochodzi do degeneracji nerwu wzrokowego, w konsekwencji do stopniowego pogorszenia się widzenia, zaćma – zmętnienie soczewki objawia się niewyraźnym widzeniem, odwarstwienie siatkówki – siatkówka oddziela się od gałki ocznej, doprowadzając do ubytków w widzeniu, zwyrodnienie plamki – uszkodzenie centralnej części siatkówki zniekształca obraz bądź pacjenci zgłaszają pojawienie się ciemnej plamy w polu widzenia, zapalenie rogówki/tęczówki/twardówki – stan zapalny może prowadzić do bólu oka, światłowstrętu oraz pogorszenia widzenia. Ogólnoustrojowe przyczyny zaburzeń widzenia  Do problemów ze wzrokiem mogą się przyczynić również inne choroby ogólnoustrojowe. Wymienić tutaj można następujące schorzenia: cukrzycę – w zaawansowanym stadium choroby pacjenci zauważają pogorszenie ostrości wzroku, zniekształcenia obiektów, wynikających z retinopatii cukrzycowej, czyli uszkodzenia siatkówki, nadciśnienie tętnicze – nieleczone nadciśnienie w ekstremalnych przypadkach prowadzi do retinopatii nadciśnieniowej. W wyniku powstających zmian w naczyniach w dnie oka dochodzi do nieprawidłowości widzenia. Zaburzenia widzenia mogą również powstać w następstwie migrenowych bólów głowy, padaczki, chorób psychicznych oraz nowotworów. Co zrobić w razie wystąpienia zaburzeń widzenia? W przypadku stopniowo się pojawiających zaburzeń widzenia – niewyraźnego widzenia z bliska lub z daleka – należy zaplanować wizytę u okulisty. Gdy jednak do zaburzeń dochodzi nagle i niespodziewanie, trzeba jak najszybciej zgłosić się na Szpitalny Oddział Ratunkowy. Alarmować nas powinno zawężenie pola widzenia, ubytki pola widzenia bądź dwojenie obrazu.

Szumy uszne zdarzają się każdemu, jednak co piąta osoba doświadcza ich stale. Dźwięki te to najczęściej gwizdanie, brzęczenie czy syczenie i – choć wydają się one bardzo realne – nie pochodzą ode z zewnętrznego źródła. Czym są zatem szumy uszne i jak je rozpoznać? Czy mogą być szkodliwe? Jak można je leczyć? Odpowiadamy! Czym są szumy uszne? Szumy uszne to dźwięki fantomowe, powstające w uchu wewnętrznym oraz mózgu. Dźwięki różnią się od siebie stopniem nasilenia, głośności, wysokości oraz brzmienia. Zjawisko to jest zagadką dla audiologów oraz otorynolaryngologów – wiadomo, że są one objawem, a nie konkretnym schorzeniem.  Dźwięki są słyszane w jednym uchu, a czasami jakby wewnątrz głowy. Mimo takiego wrażenia wcale nie pochodzą ze źródeł zewnętrznych. Można zaobserwować, że szumy pojawiają się w sposób przemijający, w fazach mniejszego bądź większego nasilenia lub występują stale. Czy szumy uszne mogą być niebezpieczne? Stopień dyskomfortu zależy więc od rodzaju szumów usznych, jakich doświadczamy. Wyróżnia się dwa rodzaje szumów usznych:
skompensowane – nie powodują większego dyskomfortu, w niektórych przypadkach można wyeliminować dźwięki ze swojej świadomości na stałe,
nieskompensowane – powodują duży dyskomfort, ponieważ są one stale obecne. Mogą one być nie tylko uciążliwe; prowadzą do zaburzeń snu, stresu, depresji, izolacji społecznej. Można odczuwać również bóle głowy, uszu, napięcia mięśni czy zawroty głowy.
Ze względu na długość trwania szumów usznych, mamy do czynienia z trzema formami szumów:
ostre szumy uszne – trwają poniżej trzech miesięcy i mogą ustąpić samoistnie, a  w razie potrzeby wdraża się leczenie farmakologiczne,
podostre szumy uszne – pojawiają się w okresie od trzech do dwunastu miesięcy. Zaleca się leczenie farmakologiczne bądź ćwiczenia relaksacyjne,
przewlekłe szumy uszne – utrzymują się powyżej dwunastu miesięcy i w rzadkich przypadkach ustępują bez wprowadzenia leczenia farmakologicznego bądź terapeutycznego. Miejsca, w których można doszukiwać się możliwych przyczyn szumów Do przyczyn szumu w uchu wewnętrznym może należeć uraz akustyczny, nagła głuchota bądź niedosłuch u osób starszych związany z wiekiem. Uszkodzenie komórek znajdujących się w ślimaku powoduje, że niektóre dźwięki są przekazywane do mózgu bardzo cicho lub wcale. Szumy w uszach odpowiadają częstotliwościom, których osoba z ubytkiem słuchu nie słyszy wcale, lub słyszy bardzo słabo. W uchu środkowym przyczyną szumów usznych może być uszkodzona błona bębenkowa lub stan zapalny. Szumy uszne może powodować zaburzona praca mózgu, takie jak zapalenie opon mózgowych czy guz mózgu. W takich przypadkach szumy nie znikają nawet po przecięciu nerwu słuchowego. Czynniki powodujące szumy uszne Stres sprzyja powstawaniu szumów usznych – badania pokazują, że osoby zmagające się z długotrwały stresem, wynikającym z problemów rodzinnych lub przejścia przez traumę, są znacznie bardziej narażone na szumy uszne oraz nagłą głuchotę.
Szumy uszne powstają w wyniku działań niepożądanych niektórych leków – do grupy należą leki przeciwbólowe, przeciwreumatyczne, leki na nadciśnienie czy antydepresanty.
Osoby przebywające stale w hałasie, bez odpowiedniej ochrony słuchu są narażone na ryzyko szumów usznych. Zalicza się tutaj hałas w pracy, hałas komunikacyjny czy głośna muzyka.

Część specjalistów twierdzi, że alkohol oraz nikotyna mogą powodować powstawanie szumów usznych. Do kogo się zwrócić, jeśli dokuczają Ci szumy uszne? Szumy w uszach zdarzają się niemal każdemu i znikają samoistnie. Jeśli jednak utrzymują się one dłużej niż 24 godziny, powinniśmy udać się do specjalisty. Tutaj liczy się czas – im wcześniej zareagujemy i podejmiemy się ich leczenia, tym większa szansa na wyleczenie dolegliwości. Po pomoc należy zgłosić się do audiologa lub laryngologa. Lekarz zbada stopień oraz rodzaj zaburzenia, dzięki czemu będzie mógł przygotować plan leczenia oraz odpowiednie metody terapeutyczne.

Przełom jesieni i zimy to okres, kiedy jesteśmy najbardziej podatni na infekcje. Przeziębienie trwa zazwyczaj do kilku dni, a objawami może być kaszel, katar czy gorączka. W przypadku jednak, katar utrzymuje się dłużej, możliwe, że doszło do zapalenia zatok przynosowych. Sprawdź, jakie są objawy zapalenia zatok oraz metody leczenia. Po czym rozpoznać zapalenie zatok?  Zatoki to przestrzenie, znajdujące się w okolicach czoła oraz nosa. Jeśli nasze zatoki są zdrowe, jamy wypełnione są powietrzem. Zatoki odpowiedzialne są za produkcję rzadkiej wydzieliny, która służy do nawilżania i oczyszczania wdychanego przez nas powietrza. Do zatok przynosowych zaliczamy: zatoki sitowe, zatoki czołowe, zatoki klinowe, zatoki szczękowe.  Zapalenie zatok można podejrzewać wtedy, gdy czujemy ból przy poruszaniu głową, zwłaszcza podczas schylania, w okolicy czoła i policzków. Istotnym objawem jest również stale nawracający katar.  Okres jesienno-zimowy sprzyja przemieszczaniu się wirusów i bakterii, kiedy w wyniku różnic temperaturowych na zewnątrz i wewnątrz pomieszczeń, dochodzi wtedy do przesuszenia błony śluzowej nosa i zatok. Choroby zatok są dość powszechne, nie należy jednak ich lekceważyć. Nieleczone zapalenie może prowadzić do poważnych zdrowotnych konsekwencji. Objawy zapalenia zatok Głównym objawem zapalenia zatok jest silny ból głowy. Miejsce odczuwania bólu zależne jest od umiejscowienia stanu zapalnego. Wyróżniamy zatem następujące rodzaje zapalenia zatok: zapalenie zatok szczękowych – ból w okolicach kości policzkowych i pod oczami, zapalenie zatok czołowych – ból nad oczami oraz w okolicach całego czoła, zapalenie zatok klinowych – ból w oczodołach i z tyłu głowy, zapalenie zatok sitowych – ból między oczami lub u nasady nosa.  Poza bólem głowy, zapalenie zatok może objawiać się również: kaszlem, uczuciem ściekania wydzieliny po gardle, zatkanym nosem, zaburzeniami węchu, nieprzyjemnym zapachem wydobywającym się z ust.  Przyczyny zapalenia zatok  Do głównych przyczyn należy namnażanie się wirusów, bakterii oraz grzybów w zatokach. Najbardziej narażone są te osoby, u których w czasie infekcji dochodzi do niedrożności nosa. Przyczyn niedrożności zaś może być wiele. Mogą mieć one związek z wadami genetycznymi, które zazwyczaj są diagnozowane jeszcze w dzieciństwie. Do przyczyn niedrożności zalicza się uraz mechaniczny, spowodowany uderzeniem w nos, obniżona odporność, zanieczyszczone powietrze  czy gruźlica.  Częstym powodem zapalenia zatok jest alergia na pyłki traw i drzew, pleśnie, roztocza, grzyby czy sierść, prowadzące do obrzęku błony śluzowej nosa, a z czasem do wystąpienia pierwszych objawów zapalenia.  Leczenie zapalenia zatok Chory na zapalenie zatok przynosowych na początku choroby może leczyć się domowymi sposobami, stosując codziennie inhalacje, pijąc duże ilości wody czy nawilżając błonę śluzową nosa solą fizjologiczną. Lekarz rodzinny przepisze nam leki przeciwzapalne i przeciwbólowe oraz leki obkurczające błonę śluzową gardła i nosa. Należy jednak pamiętać, że kropli nie powinno się stosować dłużej, niż przez 5-7 dni, ponieważ obrzęk będzie nawracał. Jeśli zapalenie trwa ponad dwa tygodnie, towarzyszy temu wysoka gorączka, a także obrzęk tkanek oczodołowych, będzie konieczne stosowanie antybiotyku. Natomiast przewlekłe i wciąż powracające zapalenie zatok leczy się operacyjnie. Niedrożność nosa oraz schorzenia zatok przynosowych może prowadzić do utraty smaku i węchu. Przy zmianach zapalnych zatok sitowych laryngolog zleca leczenie steroidami. Jeśli nie nastąpi poprawa, warto udać się do neurologa. Utrata smaku i węchu najczęściej jest spowodowana zaburzeniami neurologicznymi. Jeśli zmysł powonienia nie wróci w ciągu roku, to może to być zmiana nieodwracalna. Dlatego tak ważne jest znalezienie przyczyny zaburzenia, by móc dobrać i wprowadzić odpowiednie metody leczenia.   Czy można zapobiec zapaleniu zatok przynosowych?  Ryzyko wystąpienia zapalenia zatok można zminimalizować unikając (w miarę możliwości) zanieczyszczeń powietrza, dymów oraz osób z infekcją górnych dróg oddechowych. W okresie grzewczym pamiętajmy o wietrzeniu pomieszczeń. Grzejniki wysuszają powietrze, co prowadzi do problemów z oddychaniem. Odpowiednio nawilżone powietrze zapobiegnie wysuszeniu błonu śluzowej nosa.

Niedosłuch, ubytek słuchu czy szumy uszne to tylko jedne z wielu możliwych objawów zaburzeń słuchu. Ich przyczyny mogą być zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne. W przypadku problemów ze słyszeniem warto odpowiednio zdiagnozować problem tak, aby móc się od niego uwolnić. Poznaj najczęstsze przyczyny zaburzeń słuchu. Czym są zaburzenia słuchu? Zaburzenia słuchu tłumaczyć można jako stan, w którym osoba ma trudności w słyszeniu lub rozumieniu dźwięków. Mogą one dotyczyć różnych aspektów słuchu, takich jak głośność dźwięków, jakość dźwięków, zdolność do słyszenia mowy lub odróżniania dźwięków od siebie. Przyczyny zaburzeń słuchu Zaburzenia słuchu mogą być spowodowane wieloma czynnikami, zarówno wewnętrznymi, jak i zewnętrznymi. Jedną z najczęstszych przyczyn problemów ze słuchem jest starzenie się organizmu. Wraz z wiekiem nasze ucho wewnętrzne i słuchowe nerwy ulegają uszkodzeniu, co prowadzi do stopniowej utraty słuchu. Również długotrwałe narażenie na głośne dźwięki może uszkodzić nasze ucho wewnętrzne i prowadzić do trwałej utraty słuchu. Problemy te mogą powodować także infekcje czy uszkodzenia mechaniczne ucha wewnętrznego. Niektóre zaburzenia słuchu mogą być dziedziczone, co oznacza, że u osoby urodzonej z uszkodzonymi narządami słuchu istnieje większe ryzyko wystąpienia zaburzeń słuchu. Zaburzenia słuchu powodować mogą choroby autoimmunologiczne, cukrzyca czy nadciśnienie tętnicze, a także niektóre leki, takie jak: antybiotyki,  chemioterapeutyki, leki przeciwbólowe. Jak leczyć zaburzenia słuchu? Leczenie słuchu zależne jest od przyczyny, jaka spowodowała powstanie danego stanu. Niekiedy wystarczająca może okazać się zmiana nawyków, w innym przypadku farmakoterapia, a czasem niezbędne może okazać się ingerencja chirurgiczna. Problemy ze słuchem pomaga rozwiązać lekarz audiolog, który dysponuje sprzętem i wiedzą pozwalającą na postawienie odpowiedniej diagnozy oraz wdrażanie leczenia. Warto zaznaczyć, że wcześnie rozpoczęte leczenie może znacznie ograniczyć pogłębianie się wady.

Na badanie słuchu należy udać się wtedy, kiedy odczuwalne staje się pogorszenie słyszenia nawet w codziennych sytuacjach. Badanie wykonuje się także w celu doboru odpowiedniego aparatu słuchowego lub wdrożenia innych terapii. Do popularnych metod badania słuchu należą - tympanometria oraz audiometria tonalna. Wyjaśniamy, na czym polegają oba badania. Tympanometria - na czym polega badanie? Tympanometria (audiometria impedancyjna) jest obiektywnym badaniem słuchu, pozwalającym wykrycie niedosłuchu, ale też wysiękowego zapalenia ucha środkowego. Badanie polega na ocenie podatności błony bębenkowej na zmiany ciśnienia w zewnętrznym przewodzie słuchowym. W trakcie trwania badania sprawdza się odbicie fal dźwiękowych od błony bębenkowej podczas zmiany ciśnienia w kanale słuchowym. Specjalista umieszcza sondę tympanometru w kanale ucha zewnętrznego. Sonda umożliwia zbadanie wyjścia ciśnienia w jamie bębenkowej. Zmiany ciśnienia następują podczas przełykania śliny lub zatkania nosa - do wywołania ujemnego ciśnienia. Z kolei dodatnie ciśnienie powodowane jest przez głęboki wydech z zamknięciem ust i nosa. Jest to badanie bezinwazyjne i całkowicie bezbolesne. Tympanometria wykonywana jest w Centrum Medycznym Klinika Zmysłów Audiometria tonalna -  co to za badanie? Najpopularniejszym i najczęściej wykonywanym badaniem w gabinecie laryngologa w Bydgoszczy jest audiometria tonalna. Służy do oceny progu słyszenia, a podczas badania stwierdza się, jakie najcichsze dźwięki pacjent może usłyszeć. Określa rodzaj i stopień upośledzenia słuchu. Dzięki temu badaniu specjalista może dokładnie ocenić, czy wystąpił niedosłuch odbiorczy, czy przewodzeniowy.  Pozwala zlokalizować przyczynę niedosłuchu - w uchu środkowym, wewnętrznym lub na dalszych odcinkach. Wynik przedstawiony jest w formie krzywych. W trakcie badania słuchu za pomocą audiometrii tonalnej zakładane są słuchawki na uszy pacjenta, a także otrzymuje on przycisk odpowiedzi. Całe badanie trwa około 20 minut. W słuchawkach odtwarzane są dźwięki o różnej wysokości i głośności. Zadaniem pacjenta jest wciśnięcie przycisku zawsze, gdy tylko usłyszy dźwięk. Po prawidłowej odpowiedzi zmniejszana jest głośność tonów i dzięki temu określić można najcichszy sygnał odbierany przez pacjenta.

Zmysł węchu i smaku pełni kluczową rolę w naszym codziennym życiu. Zmysły te umożliwiają nam doświadczanie smaków oraz aromatów. Niestety, niektórzy ludzie cierpią na zaburzenia tych zmysłów, a to znacząco wpływa na ich jakość życia. Z czym wiążą się zaburzenia węchu i smaku oraz na które aspekty życia wpływają? Przyczyny zaburzeń smaku i węchu Zaburzenia węchu i smaku są stanami, w których pacjent doświadcza trudności w wykrywaniu oraz rozróżnianiu zapachów i smaków. Przyczynami takiego stanu mogą być: urazy głowy,  infekcje,  choroby neurologiczne,  przyjmowanie niektórych leków, efekt starzenia się.  Osoby cierpiące na te zaburzenia mogą doświadczać różnych objawów, do których należy zniekształcenie wrażeń smakowych, nadwrażliwość na zapachy czy smaki, a także niewłaściwe odczuwanie temperatury pokarmów. Wpływ zaburzeń węchu i smaku na jakość życia Zaburzenia węchu i smaku mogą mieć znaczący wpływ na codzienne funkcjonowanie osoby. Ograniczenie zdolności do wykrywania smaku i zapachu może prowadzić do utraty apetytu, a w konsekwencji –  do problemów z utrzymaniem prawidłowej wagi. Zaburzenia mogą okazać się niebezpieczne dla zdrowia i życia, jeżeli np. nie czujemy, że jedzenie jest zepsute i nieświeże, a także nie wykrywamy zapachu dymu z pożaru. Diagnoza zaburzeń węchu i smaku jest skomplikowana, dlatego wymaga dokładnej oceny objawów i wykluczenia innych, możliwych przyczyn. W niektórych przypadkach zaburzenia mogą być tylko tymczasowe oraz z czasem ustąpić, a w innych mogą być trwałe i stopniowo się pogarszać. Czego należy unikać? W przypadku osób, które doświadczają zaburzeń węchu i smaku, ważne jest unikanie czynników podrażniających receptory smaku, takich jak: palenie tytoniu,  picie alkoholu,  spożywanie zbyt pikantnej żywności. Regularne badania i konsultacje ze specjalistą neurologiem są istotne w celu monitorowania stanu oraz poznania ewentualnych przyczyn i możliwości leczenia.

Wszyscy wiemy jak ciężko jest nam kiedy zamiast upragnionych wakacji, planowanych zakupów czy przygotowania do nowego roku szkolnego spotka nas nieszczęście w postaci choroby. Klinika Zmysłów wychodząc naprzeciwko oczekiwaniom pacjentów i walcząc z inflacja w okresie od 1.07.2023 do 31.12.2023 obniża cenę konsultacji profesorskiej z laryngologii, zawrotów głowy i szumow usznych  do 250 złotych.

Optyczna koherentna tomografia gałki ocznej (OCT) to zaawansowana i precyzyjna metoda diagnostyczna stosowana w dziedzinie okulistyki. Umożliwia ona lekarzowi obrazowanie zarówno przedniej, jak i tylnej części gałki ocznej, w tym plamki żółtej. Wykorzystuje ona technologię światła optycznego do generowania szczegółowych obrazów struktur oka. Co to OCT oka? Metoda OCT (optyczna koherentna tomografia) to innowacyjna technika, w której specjalistyczne urządzenie jest wykorzystywane do skanowania konkretnych obszarów.
Tomograf OCT korzysta z wiązki świetlnej, a następnie analizuje współczynnik odbicia światła od różnych warstw siatkówki. Dzięki temu możliwe jest wczesne wykrywanie wszelkich patologicznych zmian i monitorowanie postępów w leczeniu.
Ponadto, OCT umożliwia dokładną ocenę stanu nerwu wzrokowego, nie tylko samej siatkówki. Dzięki swojej wysokiej czułości pozwala na diagnozowanie zmian i chorób, które mogą być przeoczone w tradycyjnych badaniach. W jakich chorobach jest pomocna tomografia oka? Badanie to jest wykorzystywane do potwierdzania i monitorowania następujących dolegliwości: Zwyrodnienie plamki związane z wiekiem, Obrzęk plamki, Otwór w plamce, Zwłóknienie przedplamkowe, Makulopatia cukrzycowa, Zmiany związane z przebiegiem jaskry. Dodatkowo OCT jest stosowane u pacjentów z centralną retinopatią surowiczą oraz u osób przygotowywanych do zabiegu laserowej korekcji wzroku. Badanie to umożliwia również monitorowanie stanu oka po przeprowadzonej procedurze. Czy OCT oka boli? OCT jest nieinwazyjnym badaniem, co oznacza, że nie wymaga procedur bolesnych dla pacjenta. Dzięki temu badanie może być przeprowadzane wielokrotnie, w zależności od potrzeb pacjentów o różnym wieku i stanie zdrowia. Metoda ta jest niezwykle przydatna w diagnozowaniu i monitorowaniu różnych schorzeń oczu, takich jak jaskra, zaćma czy zwyrodnienie plamki żółtej.
OCT jest uważane za jedną z najnowocześniejszych metod diagnostycznych w okulistyce ze względu na swoją wysoką precyzję i zdolność do generowania szczegółowych obrazów struktur oka. Dzięki temu lekarze mogą szybko i skutecznie ocenić stan zdrowia pacjenta oraz monitorować postęp terapii.

Hipotonia ortostatyczna to schorzenie, które często jest niezdiagnozowane lub błędnie zrozumiane przez pacjentów. Na czym polega, jakie mogą przyczyny i czym objawiają się ortostatyczne zawroty głowy? Czym jest hipotonia ortostatyczna? Hipotonia ortostatyczna, inaczej nazywana też hipotensją ortostatyczną, to stan, w którym dochodzi do nagłego spadku ciśnienia krwi, gdy pacjent przechodzi z siedzącej lub leżącej pozycji do pozycji stojącej. Organizm ma naturalny mechanizm, który pomaga regulować przepływ krwi, aby zapewnić odpowiednie dostarczenie tlenu do mózgu i innych ważnych narządów podczas zmiany pozycji. Jednak u osób z hipotonią ortostatyczną ten mechanizm może nie działać prawidłowo. Przyczyny hipotonii ortostatycznej Przyczyny, które mogą prowadzić do wystąpienia hipotonii ortostatycznej, to m.in. zmniejszone ciśnienie tętnicze krwi, które może wynikać z różnych schorzeń, takich jak: zaburzenia układu nerwowego, zaburzenia hormonalne, leki, urazy, zbyt mała ilość płynów. Objawy hipotonii ortostatycznej: Objawy hipotonii ortostatycznej są zazwyczaj zauważalne w ciągu kilku sekund do kilku minut po zmianie pozycji na stojącą. Mogą obejmować: Zawroty głowy i uczucie osłabienia. Niewyraźne widzenie lub nagła utrata wzroku. Omdlenia lub utrata przytomności, chociaż nie zawsze się to zdarza. Szum w uszach. Jak diagnozować i leczyć hipotonię ortostatyczną? Jeśli występują problemy z ciśnieniem krwi po zmianie pozycji, ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem. Diagnoza hipotonii ortostatycznej opiera się na analizie historii medycznej, objawów oraz wyników pomiarów ciśnienia krwi w różnych pozycjach. Leczenie hipotonii ortostatycznej zależy od przyczyny schorzenia. W niektórych przypadkach może być konieczne dostosowanie dawki lub zmiana leków, które pacjent przyjmuje. W innych przypadkach, takich jak niedobory hormonalne, może być konieczne leczenie farmakologiczne. Jakie kroki można podjąć samodzielnie? unikanie gwałtownych zmian pozycji, nawadnianie się, unikanie upałów, regularne ćwiczenia. Wszelkie objawy związane z zawrotami głowy warto skonsultować ze specjalistą laryngologiem w Bydgoszczy

Odczuwanie brzydkich, budzących obrzydzenie zapachów, których w rzeczywistości wcale nie ma, może oznaczać, że pacjent cierpi na kakosmię. Taki stan może nastąpić w wyniku pobudzenia narządu węchu bądź ośrodkowego układu nerwowego. Jakie są przyczyny kakosmii i jak wygląda leczenie tego rodzaju zaburzenia węchu? Zachęcamy do lektury naszego artykułu. Jakościowe oraz ilościowe zaburzenia węchu Zaburzenia węchu możemy podzielić na: zaburzenia ilościowe: upośledzenie węchu w różnym stopniu, które może prowadzić do całkowitej utraty zdolności rozpoznawania zapachów, zaburzenia jakościowe: odczuwanie zapachów innych niż te rzeczywiste; złudzenia węchowe, odczuwanie danego zapachu, mimo braku bodźca węchowego. Do zaburzeń ilościowych zaliczamy: anosmię – całkowity brak zmysłu węchu, hiposmię – osłabienie powonienia, hiperosmię – nadwrażliwość węchową. Natomiast do zaburzeń jakościowych należy: parosmia – zapach jest odbierany nieprawidłowo; przyjemne zapachy są odbierane jako wyjątkowo nieprzyjemne, fantosmia – halucynacje węchowe (mogą występować u pacjentów z padaczką), agnosmia – utrata zdolności rozpoznawania znanych zapachów, kakosmia – odczuwanie nieprzyjemnego zapachu, zwykle trwa kilkanaście sekund do kilku minut, po czym mija. Przyczyny kakosmii Przyczyną kakosmii są najczęściej schorzenia ośrodkowego układu nerwowego, np.: padaczka, uszkodzenie ośrodkowego układu nerwowego w wyniku urazu, przewlekłe niedokrwienie tkanki mózgowej. Kakosmię może powodować także przyjmowanie niektórych leków, czy przewlekłe infekcje nosa i zatok przynosowych. Diagnostyka i leczenia kakosmii Przyczyn pojawienia się kakosmii może być wiele, dlatego powinniśmy niezwłocznie udać się do specjalisty. Laryngolog Bydgoszcz zleci wykonanie specjalistycznych badań, w tym m.in. diagnostykę obrazową.

Zatoki nosowe to niewielkie jamy w naszej czaszce, które pełnią ważną rolę w naszym układzie oddechowym. Zapalenie zatok, znane również jako zapalenie zatok przynosowych, może występować w dwóch głównych formach: ostrej i przewlekłej. Choć oba te stany chorobowe dotyczą zatok nosowych, mają różne przyczyny oraz objawy. W tym artykule przyjrzymy się bliżej tym dwóm chorobom zatok. Objawy chorych zatok Zatoki to przestrzenie, które znajdują się w okolicach czoła oraz nosa. Jeśli nasze zatoki są zdrowe, są one wypełnione są powietrzem. Zatoki biorą udział w produkcji rzadkiej wydzieliny, która nawilża, a także oczyszcza wdychane przez nas powietrze.


Do głównych objawów zapalenia zatok należy: silny ból głowy, kaszel, ściekanie wydzieliny po gardle, zatkany nos, zaburzenia węchu, nieprzyjemny zapach wydobywający się z ust. Ostre zapalenie zatok przynosowych Ostre zapalenie zatok jest zwykle spowodowane infekcją wirusową lub bakteryjną. Często rozwija się jako wynik przeziębienia lub grypy. Infekcja wpływa na błonę śluzową w zatokach nosowych, powodując obrzęk i zapalenie. Objawy: ból głowy, zwłaszcza przy pochylaniu, uczucie zatkanego nosa, gorączka, pogorszenie węchu, obrzęk twarzy w okolicach oczu. Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych Przewlekłe zapalenie zatok to stan, który utrzymuje się przez co najmniej 8 tygodni. Wśród przyczyn wymienić należy między innymi alergie, polipy nosa, urazy przegrody nosa czy częste infekcje górnych dróg oddechowych.  Objawy: osłabienie węchu, ból w okolicach twarzy i głowy, nieświeży oddech, zatkany nos, żółta lub zielona wydzielina z nosa, przewlekły kaszel. W obu przypadkach ważne jest, aby skonsultować się z lekarzem w celu prawidłowej diagnozy i leczenia. Nieleczona infekcja zatok może prowadzić do powikłań, dlatego należy podjąć odpowiednie kroki w celu jej zwalczenia i zapobieżenia nawrotom.

Współczesny świat często stawia nasz wzrok w wyjątkowo wymagających sytuacjach. Praca przy komputerze, długie godziny czytania, a nawet codzienne obowiązki mogą przyczynić się do zmęczenia oczu. Dobrze dobrany zestaw prostych ćwiczeń na oczy może okazać się kluczową profilaktyką dla zdrowia naszego wzroku na długie lata. Oto kilka łatwych i szybkich ćwiczeń, które można wykonywać codziennie, z łatwością włączając je do codziennej rutyny. Współczesny świat często stawia nasz wzrok w wyjątkowo wymagających sytuacjach. Praca przy komputerze, długie godziny czytania, a nawet codzienne obowiązki mogą przyczynić się do zmęczenia oczu. Dobrze dobrany zestaw prostych ćwiczeń na oczy może okazać się kluczową profilaktyką dla zdrowia naszego wzroku na długie lata. Oto kilka łatwych i szybkich ćwiczeń, które można wykonywać codziennie, z łatwością włączając je do codziennej rutyny.  Praca przed komputerem — jak zrelaksować oczy? Praca przy komputerze wymaga specjalnej troski o zdrowie naszych oczu. Siedzenie przez długie godziny przed monitorem negatywnie wpływa na nasz wzrok. Zastanów się nad chwilą przerwy na krótkie ćwiczenie, które z pewnością przyniesie Ci ulgę! Oto instrukcja: Zatrzymaj się na chwilę od pracy przy komputerze i wyjdź na korytarz lub podejdź do okna. Przenieś wzrok z bliższego planu na dalszy i odwrotnie. Skup się na obiektach bliskich, potem oddalonych, by znowu wrócić do bliskiego planu. Powtórz to kilkukrotnie. Regularność ma znaczenie  Istotne jest regularne wykonywanie ćwiczeń dla zdrowia oczu. Niewielkie, codzienne sesje pozwolą stopniowo wzmocnić mięśnie oczu i poprawić zdolność koncentracji wzroku. Podobnie jak w przypadku ćwiczeń fizycznych dla reszty ciała, regularne wykonywanie ćwiczeń na oczy ma kluczowe znaczenie dla ich zdrowia.  Szybka relaksacja oczu  Jeśli brakuje Ci czasu na dłuższe ćwiczenia, ale odczuwasz dyskomfort, oto propozycje szybkich ćwiczeń: Wyobraź sobie, że Twoje oczy są ołówkiem, a Twoim zadaniem jest delikatne obrysowywanie przedmiotów wokół siebie, ruchem głowy i oczu. To świetny sposób na chwilowe odprężenie oczu. Zamknij oczy, a następnie przesuwaj powoli gałki oczne w lewo i prawo. To proste ćwiczenie pomaga w relaksacji nie tylko oczu, ale też odpręża całe ciało i pozwala przez chwilę oderwać się od otaczającej nas rzeczywistości.  Pamiętaj, aby wykonywać te ćwiczenia systematycznie. W ten sposób zadbasz o zdrowie swoich oczu na długie lata i uchronisz się przed negatywnymi skutkami długotrwałego obciążania wzroku. Ćwiczenia na oczy to nie tylko profilaktyka, ale również doskonały sposób na chwilę relaksu w ciągu dnia.

Rzadkie schorzenia i zaburzenia są często długo diagnozowane, ponieważ dotykają niewielką część populacji. Pojawiają się wówczas nie tylko trudności w diagnozie, ale też w samym leczeniu. Jednym z takich schorzeń jest Zespół Shy-Dragera, znany również jako wieloukładowa atrofia (MSA). Należy do grupy chorób neurodegeneracyjnych i może objawiać się na wiele sposobów, wpływając na różne systemy w organizmie. Zespół Shy-Dragera Zespół Shy-Dragera został po raz pierwszy opisany w 1960 roku przez lekarzy Miltona Shy'ego i Glenna Dragera. Należy do grupy rzadkich chorób neurodegeneracyjnych charakteryzujących się postępującą utratą funkcji w pewnych obszarach mózgu. Prowadzi do wielu objawów, które mogą istotnie wpłynąć na jakość życia pacjenta. Zespół objawia się konkretnymi cechami, które związane są z dysfunkcją układu autonomicznego i problemami związanymi z ruchem. To m.in.: Hipotensja ortostatyczna. Nagły spadek ciśnienia krwi podczas wstawania, prowadzący do zawrotów głowy lub omdlenia. Parkinsonizm. Objawy przypominające chorobę Parkinsona: sztywność mięśni, drżenie i spowolnienie ruchów. Dysfunkcja autonomiczna. Problemy z funkcjonowaniem układów: wydalniczym, krwionośnym, trawiennym. Upośledzona koordynacja i równowaga. Trudności w chodzeniu, niestabilność, problemy z koordynacją. Diagnoza i leczenie Zespołu Shy-Dragera Diagnoza zespołu Shy-Dragera pozostaje wyzwaniem z powodu podobieństwa do innych chorób neurodegeneracyjnych, zwłaszcza choroby Parkinsona. Ponadto, jej rzadkość często prowadzi do opóźnienia lub błędnej diagnozy, co komplikuje wprowadzenie odpowiednich strategii leczenia. Leczenie zespołu Shy-Dragera skupia się głównie na łagodzeniu objawów w celu poprawy jakości życia pacjenta. Stosuje się leki ukierunkowane na konkretne objawy, fizjoterapię i modyfikacje stylu życia. Jednak nie ma znanej kuracji na to schorzenie, a badania nad potencjalnymi terapiami wciąż trwają w celu złagodzenia objawów i spowolnienia postępu choroby. Przyczyny schorzenia, zachorowalność, długość życia z chorobą Dokładna przyczyna wielosystemowej atrofii i jej podtypów pozostaje nadal nieznana. Istnieje jednak wiele hipotez, które były intensywnie badane i proponowane. Większość proponowanych mechanizmów choroby obejmuje gromadzenie się wewnątrzkomórkowego alfa-synukleiny. Liczba nowych przypadków schorzenia wynosi od 0,6 do 0,7 na 100 000 osób rocznie. Kliniczny początek MSA najczęściej występuje w szóstej dekadzie życia. Przeciętna długość życia pacjentów wynosi od 6 do 10 lat po początkowej diagnozie. Im starszy jest pacjent w chwili diagnozy, tym rokowania są gorsze. Podnoszenie Świadomości i wsparcie Z uwagi na swoją rzadkość i złożoność, podnoszenie świadomości na temat zespołu Shy-Dragera ma kluczowe znaczenie. Grupy wsparcia, specjaliści medyczni oraz osoby dotknięte tym schorzeniem wraz z ich rodzinami odgrywają istotną rolę w wspieraniu inicjatyw badawczych i udostępnianiu zasobów dla osób diagnozowanych. Wyzwania, z jakimi borykają się osoby żyjące z zespołem Shy-Dragera, pozwalają tworzyć grupy wsparcia. Co więcej, zwracają się w kierunku podejścia wielodyscyplinarnego, w którym uczestniczą: neurologowie, fizjoterapeuci i inni profesjonaliści opieki zdrowotnej. To nie tylko pomaga specjalistom w rozpoznawaniu objawów, ale także zapewnia wsparcie emocjonalne i dla pacjentów i ich rodzin, którzy radzą sobie z tym rzadkim i trudnym do zdiagnozowania schorzeniem.

Zaburzenia widzenia obejmują szereg objawów związanych ze zmysłem wzroku. Ich występowanie wskazywać może na wiele schorzeń okulistycznych, ale również innych, w tym tych kardiologicznych czy neurologicznych. Dowiedz się, czym są zaburzenia widzenia oraz dlaczego nie należy ich lekceważyć. Czym są zaburzenia widzenia? Zaburzenia widzenia to pewna grupa problemów ze wzrokiem, mogąca obejmować wiele objawów. Wśród tych najczęściej spotykanych wymienić można: niewyraźne widzenie, brak ostrości obrazu, zmniejszenie pola widzenia widzenie podwójne, błyski, mroczki przed oczami. Powstają one na skutek nieprawidłowości w procesie widzenia, które obejmują odbieranie przez rogówkę promieni świetlnych, a następnie wpadają w źrenicę. W późniejszym etapie następuje ich ogniskowanie przez soczewkę, a następnie plamka siatkówki zamienia je w obraz wysyłany do mózgu. Nieprawidłowy przebieg któregoś z tych etapów powoduje zaburzenia widzenia. Przyczyny okulistyczne zaburzeń widzenia Najczęstszymi przyczynami zaburzeń widzenia są wady wzroku, czyli: krótkowzroczność,  nadwzroczność, astygmatyzm. Mogą one przyczyniać się do wielu objawów okulistycznych, szczególnie w przypadku, gdy wady te są nieprawidłowo bądź wcale niekorygowane. Warto również zaznaczyć, że przyczyną problemów z widzeniem może być także starowzroczność, która postępuje wraz z wiekiem i jest efektem starzenia się organizmu, w tym zmniejszenia elastyczności soczewki oka. Ponadto zaburzenia widzenia mogą być także spowodowane wieloma innymi zaburzeniami i chorobami, takimi jak: zaćma,  jaskra,  odwarstwienie siatkówki, zwyrodnienie plamki będącej centralną częścią siatkówki. Problemy tego typu mogą być też efektem stanów zapalnych oka, w tym zapalenia tęczówki, rogówki i twardówki. Nieleczone choroby okulistyczne mogą powodować stałe pogorszenie, a nawet utratę wzroku, dlatego nie należy ich lekceważyć. Pomocna w ich diagnozowaniu i leczeniu jest wizyta u okulisty.

Te nieprzyjemne doznania słuchowe spotkać mogą nas w wielu sytuacjach, między innymi po kontakcie z silnym hałasem. Jeśli jednak szumy uszne zostają na dłużej, mogą być objawem problemów natury zdrowotnej. Mogą przybierać różne formy, pojawiać się na skutek wielu czynników i informować o rozmaitych stanach chorobowych. Dowiedz się czym są szumy uszne oraz jakie są najczęstsze przyczyny ich powstawania.  Czym są szumy uszne? Szumy uszne porównać można do nieprzyjemnego bodźca dźwiękowego, powstające bez udziału zewnętrznego zjawiska akustycznego. Odbierane mogą być na różny sposób, jako:
syczenie,  gwizdanie,  dzwonienie,  piszczenie, szumienie. To zjawisko odczuwalne może być przez jedno lub dwoje uszu. Szumy podzielić można na dwie grupy. Subiektywne, zwane również prawdziwymi słyszane są tylko przez osobę zmagającą się z danym problemem, z kolei obiektywne to takie, które słyszy zarówno chory, jak i osoba przeprowadzająca badanie osłuchowe ucha. Innym podziałem jest wyróżnienie ostrych szumów usznych trwających do 3 miesięcy, podostrych do 12 miesięcy oraz przewlekłych, gdy występują one powyżej roku. Przyczyny doświadczania szumów usznych Na wstępie warto zaznaczyć, że prawdopodobieństwo występowania szumów usznych wzrasta wraz z wiekiem. Wśród głównych przyczyn tego zjawiska wyróżnić możemy czynniki środowiskowe oraz chorobowe. Jako te pierwsze wyróżnić możemy długotrwałą ekspozycję na hałas impulsowy, silny stres czy też przyjmowanie niektórych leków. Szumy uszne mogą powstawać na skutek różnorodnych urazów szyi czy głowy, a także zaburzeń związanych z urazami stawów skroniowo-żuchwowych. Innym powodem ich występowania może być zbyt wysokie ciśnienie tętnicze, a także jako objaw porażenia nerwów okolic usznych czy stwardnienia rozsianego. To również często powikłanie po przewlekłym i ostrym zapaleniu czy operacji ucha środkowego oraz konsekwencja zalegania woskowiny w uchu. Niezależnie od przyczyny, długotrwałe szumy uszne powinny być zbadane przez lekarza laryngologa.

Nasz specjalista otorynolaryngolog, audiolog i foniatra – Wojciech Kaźmierczak – uzyskał tytuł profesora nauk medycznych i nauk o zdrowiu w dyscyplinie nauki medyczne! Postanowienie Prezydenta RP, na mocy którego wykładowca otrzymał tytuł profesora w dyscyplinie nauk medycznych, opublikowano w Monitorze Polskim 27 stycznia 2023 roku.

Videonystagmografia to jedno z badań, które ma za zadanie pomóc w diagnozowaniu występujących u pacjenta zawrotów głowy czy też zaburzeń równowagi. VNG jest badaniem wykonywanym przy wykorzystaniu kamery, jest bezbolesne i nie wymaga rekonwalescencji. Dowiedz się, czym jest videonystagmografia oraz jak przebiega to badanie. Videonystagmografia – co to takiego? Videonystagmografia (VNG) to badanie polegające na sprawdzeniu prawidłowości działania ludzkiego błędnika. Jego podstawowym celem jest diagnostyka przyczyny zawrotów głowy pacjenta. VNG uważane jest za najnowocześniejszą metodę pomagającą w rejestracji ruchów gałek ocznych, w szczególności tych oczopląsowych. Odbywa się to za pośrednictwem kamery, która umieszczona jest w specjalnie przygotowanej masce, którą pacjent zakłada na czas trwania badania. Informacje na temat tych ruchów są przez kamerę rejestrowane, a następnie przekazywane do komputera, gdzie wyświetlić je można w postaci czytelnego wykresu. Jak przebiega badanie VNG? Aby przygotować się do badania, warto zrezygnować z ciężkich posiłków bezpośrednio przed nim, a także odstawić w porozumieniu z lekarzem leki o działaniu sedatywnym, jeżeli takie są przez pacjenta przyjmowane. Badanie to podzielić można na trzy etapy. Tym pierwszym jest najczęściej obserwacja samoistnego oczopląsu pacjenta. To pozwala potwierdzić lub wykluczyć występowanie stałego oczopląsu nawet wtedy, gdy nie towarzyszą pacjentowi dodatkowe bodźce. Kolejnym etapem, który możemy wyróżnić jest próba położeniowa. Podczas niej sprawdzane jest występowanie oczopląsu u pacjenta w zależności od przyjętej pozycji i ułożenia jego głowy. Ostatnią i zarazem często najważniejszą częścią tego badania jest próba kaloryczna. W jej trakcie do przewodu słuchowego badanej osoby przy wykorzystaniu kaloryzatora podawane jest ciepłe lub zimne powietrze, lub też woda. Jeśli u pacjenta występują zawroty głowy i oczopląs oznacza to, że błędnik reaguje w sposób prawidłowy. 

Zaburzenia równowagi wskazywać mogą na wiele schorzeń, zarówno tych laryngologicznych, jak i kardiologicznych, neurologicznych czy innych stanów chorobowych. Wszystko zależy od ich stopnia nasilenia, częstotliwości występowania oraz połączenia z innymi objawami. Dowiedz się, jakie są najczęstsze przyczyny zaburzeń równowagi oraz kiedy należy zgłosić się z nimi do lekarza. W jaki sposób utrzymujemy równowagę? Każdemu z nas zdarzyło się chociaż raz zachwiać na nogach, nie ma w tym nic dziwnego. Problem zaczyna się, kiedy stan ten występuje notorycznie lub zawsze w określonych sytuacjach. Utrzymanie stabilności możliwe jest dzięki działaniu receptorów zmysłów czucia głębokiego, narządu wzroku i ośrodkowego układu nerwowego. Ten z kolei przetwarza i wysyła impulsy nerwowe do odpowiednich mięśni, które pomagają w stabilizacji ciała. Jeśli któryś z tych procesów jest zaburzony, mówimy o utracie równowagi ciała, zarówno podczas stania, jak i w trakcie chodu. Tego typu objawy często występują w parze z nudnościami czy zawrotami głowy.  Jakie są najczęstsze przyczyny zaburzenia równowagi? Rodzajów zaburzenia równowagi jest wiele. Wśród tych najczęściej występujących wymienić można choroby błędnika, a także te neurologiczne, laryngologiczne czy psychiczne. Wśród  najczęstszych przyczyn chwiania się należy podać: zaburzenia widzenia,  problemy ze stawami,  choroby układu nerwowego, dysfunkcję układu przedsionkowego.  Zaburzenia równowagi występują także przy okazji zatrucia lekami czy alkoholem. Mogą wskazywać także na chorobę Parkinsona, padaczkę, arytmię czy udar mózgu.  Kiedy warto udać się do specjalisty? Jeśli zaburzenia równowagi występują często lub są połączone z innymi objawami oznacza to, że problem ten może być związany ze schorzeniami. Z tego powodu najlepszym rozwiązaniem będzie konsultacja z laryngologiem, który zleci badania w celu dalszej diagnostyki. Wiele chorób zdecydowanie łatwiej wyleczyć w ich początkowym stadium, dlatego nie należy zwlekać z tą decyzją.

Czy wiesz, że Twoja codzienna dieta jest ściśle związana z kondycją słuchu? Spożywanie niektórych produktów może polepszyć działanie przewodu słuchowego. Żywność bogata w składniki odżywcze takie jak cynk, magnez oraz witaminy z grupy C, D i E wykazują właściwości zapobiegające utracie słuchu bądź pogłębianiu się tego problemu. Co jeść, aby cieszyć się zdrowym słuchem? Jakie produkty warto dodać do swojej codziennej diety? Nie od dziś wiadomo, że niewłaściwe odżywianie oparte na wysoce przetworzonych produktach ma negatywny wpływ na funkcjonowanie całego organizmu. Z kolei produkty naturalne i zdrowe, takie jak owoce, warzywa, ryby i chude mięso wykazują zbawienne działanie, nawet dla słuchu. Do produktów, które warto dodać do swojego codziennego menu należą: brokuły – kwas foliowy w nich zawarty jest przeciwutleniaczem, który zapobiega starzeniu się przewodu słuchowego, gorzka czekolada – jest bogata w cynk, który zwalcza choroby kanałów słuchowych,
ryby – witamina D oraz kwasy omega rzutują na przepływ krwi w uszach,
banany – dostarczając magnez, stanowiący ochronę dla komórek włosowych ucha,
pomarańcze – zawierają witaminę C, E i potas, które ograniczają ryzyko rozwoju infekcji uszu,
szpinak – oprócz żelaza, zawiera spore ilości witaminy A i C niezbędne dla zdrowia Twojego słuchu. Witamina C może pomóc w zwalczaniu infekcji ucha, które przyczyniają się do utraty słuchu,
buraki – są bogate w foliany kluczowe dla utrzymania prawidłowego funkcjonowania układu krążenia. Zdrowy układ krążenia wiąże się z mniejszym naciskiem na przewód słuchowy i błonę bębenkową.  Jakich produktów należy unikać?  Kaloryczne produkty o wysokiej zawartości tłuszczu i węglowodanów mają negatywny wpływ na cały organizm. Wysoko przetworzone dania obiadowe, słone czy słodkie przekąski mogą pogorszyć stan naszego układu słuchu. Warto więc zmienić swoje nawyki żywieniowe.

Zaburzenia smaku to wyjątkowo niewdzięczna przypadłość, która odbiera część przyjemności z życia, jaką niewątpliwie jest smakowanie ulubionych potraw. Mało kto wyobraża sobie picie kawy bez czucia jej aromatu, a podróże bez ich kulinarnej warstwy z pewnością tracą na atrakcyjności. Zastanówmy się jednak, w jaki sposób jesteśmy w stanie czuć i odróżniać smaki.  Kubki smakowe nie tylko na języku Odróżnianie pięciu podstawowych smaków, czyli słodkiego, słonego, kwaśnego, gorzkiego i umami byłoby niemożliwe, gdyby nie specjalistyczne receptory, którymi są kubki smakowe. W ich wnętrzu znaleźć można dziesiątki wyspecjalizowanych komórek receptorowych, których zadaniem jest właśnie rozpoznawanie smaku. Choć pozornie mogłoby się tak wydawać, znajdują się one nie tylko na języku, ale również w jamie ustnej, przełyku czy gardle. Poza doznaniami smakowymi receptory te mają za zadanie ostrzegać nas również o niebezpieczeństwach związanych z przyjęciem toksycznych substancji, mogących nas spotkać podczas spożywania gorzkich lub nadwyraz słonych czy kwaśnych potraw. Smak, wygląd i zapach idą ze sobą w parze Pewnie każdy z nas choć raz próbował wyczuć smak z zatkanym nosem i wie, że nie jest to wcale takie proste. Jest to efekt korelacji, jaka istnieje między tymi dwoma zmysłami, jednak dopiero ich połączenie ze wzrokiem daje nam pełny obraz dania, które spożywamy. Widząc i czując zapach jedzenia, jesteśmy w stanie przywołać jego smak, który kubki smakowe jedynie potwierdzają. Bez zmysłu wzroku i węchu bylibyśmy co prawda w stanie odróżnić produkty słone od gorzkich, słodkich czy kwaśnych, jednak dokładne określenie, co tak naprawdę jemy, mogłoby być nie lada wyzwaniem. Co jeszcze wpływa na poczucie smaku? Każdy z nas czuje smak z inną intensywnością. Wpływ ma na to zarówno wiek czy płeć, jak i indywidualne cechy. Nie bez znaczenia jest także styl życia oraz wyćwiczenie kubków smakowych. Częściowa utrata smaku i węchu może być spowodowana niedrożnością nosa, alergią czy innymi schorzeniami zatok przynosowych, a także paleniem papierosów czy nadużywaniem alkoholu.

Dbanie o prawidłowy stan strun głosowych jest niezwykle ważne nie tylko dla osób mówiących, ale również dla tych, którzy nas słuchają. I choć o głos powinien dbać każdy, najważniejsze zdaje się być to dla osób pracujących mową czy śpiewem. Dowiedz się, co robić, aby nie nadwyrężać swojego głosu oraz jak zadbać o prawidłową higienę górnego układu oddechowego, tak aby nie narazić się na zaburzenia głosu.  Jak tworzy się dźwięk? Ten rodzaj komunikacji towarzyszy nam od początku naszego życia, dziecko zaraz po narodzinach zaczyna krzyczeć, na późniejszym etapie gaworzyć, aby następnie nauczyć się mówić. Jednak jak to się tak właściwie dzieje? Głos wydobywający się z naszego gardła to zjawisko akustyczne tworzone poprzez wprawienie w drgania więzadeł głosowych znajdujących się w krtani. Fałdy odpowiedzialne za tworzenie głosu zbliżają i oddalają się od siebie, dzięki czemu powietrze zmienia się w falę głosową, przybierając indywidualną dla każdego barwę głosu. Dlaczego warto dbać o struny głosowe? Chrypa czy kaszel to przypadłości, które zdarzają się każdemu. Ich przyczyną mogą być zmiany temperatury, klimatyzacja, wiatr czy też różnego rodzaju infekcje. Struny głosowe można również nadwyrężyć na skutek zbyt częstej i intensywnej eksploatacji. I choć nie da się zupełnie wykluczyć tego rodzaju problemów, warto zadbać o struny głosowe tak, aby ich nie nadwyrężać i nie narażać.  Jak dbać o głos? Wśród najczęstszych przyczyn problemów z głosem wymienić można infekcje wirusowe czy bakteryjne. Aby ograniczyć ryzyko choroby czy przeziębienia, warto zadbać o swoją odporność poprzez odpowiednią dietę, aktywność fizyczną czy suplementację. Innym czynnikiem negatywnie wpływającym na struny głosowe jest dym papierosowy, dlatego warto unikać nie tylko czynnego, ale również biernego palenia i zadymionych miejsc. Dla dobra naszego głosu oraz ogólnego samopoczucia dobrym rozwiązaniem będzie także zadbanie o odpowiedni poziom nawilżenia powietrza, temperaturę na poziomie bliskim 20°C, a także unikanie klimatyzowanych pomieszczeń.  Cierpisz na zaburzenia głosu?  Zgłoś się do foniatry w Klinice Zmysłów

Czy wiesz, że ludzki słuch się starzeje? Już po 30. roku życia zaczynamy słyszeć gorzej. Proces pogorszenia słuchu zależy jednak w dużej mierze od tego, czy i jak dbamy o to, aby utrzymać słuch na jak najlepszym poziomie. Kluczową kwestią dla naszego narządu słuchu jest unikanie hałasu oraz dbanie o higienę. Przedstawiamy kilka prostych sposobów, które pozwolą Ci cieszyć się świetną kondycją słuchu. Unikaj hałasu i głośnej muzyki Dopuszczalny poziom dźwięku wynosi 85 dB. Czy jest to dużo? Dla zobrazowania: wystarczy słuchać głośnej muzyki przez słuchawki, kosić trawę bądź włączyć równocześnie kilka urządzeń AGD. Jak widzimy, na co dzień bardzo łatwo jest przekroczyć dopuszczalną normę. Jeżeli korzystasz ze słuchawek, postaraj się ograniczyć ich używanie maksymalnie do godziny dziennie. Podczas pracy z głośnym urządzeniem zakładaj słuchawki ochronne lub stopery do uszu. Dobrą inwestycją w zdrowie będzie również wybieranie cicho pracujących sprzętów AGD, takich jak odkurzacz czy suszarka do włosów. Zadbaj o higienę Zachowanie higieny i regularne oczyszczanie woskowiny to kolejny sposób dbania o narząd słuchu. Nie usuwaj woskowiny patyczkami do uszu. Powodują one przepchanie woskowiny w głąb przewodu słuchowego. Patyczek może nawet uszkodzić błonę bębenkową. Czyszczenie uszu w ten sposób skutkuje nadmierną produkcją woskowiny. Woskowina ma za zadanie nawilżyć, oczyścić oraz chronić przewód słuchowy, jednak nie należy doprowadzać do jej nadmiernego zalegania.  Stany zapalne ucha należy leczyć Niezwykle istotne jest, aby jak najszybciej wyleczyć infekcje bakteryjne i wirusowe ucha oraz górnych dróg oddechowych. Nawracające zapalenie ucha środkowego może negatywnie wpływać na narząd słuchu. Zimą z kolei łatwo o stany zapalne ucha wskutek przemarznięcia. Dlatego zakładaj czapkę podczas mrozów, a przy pierwszych objawach infekcji zgłoś się do laryngologa, który wdroży odpowiednie leczenie. Umów się na badanie kontrolne do laryngologa Osoby, które zmagają się z niedosłuchem, muszą regularnie wykonywać badania słuchu. Jeżeli obserwujesz u siebie pierwsze objawy niedosłuchu, szumów usznych lub słabo rozpoznajesz dźwięki, niezwłocznie zgłoś się do laryngologa w Klinice Zmysłów w Bydgoszczy. Nasi specjaliści wykonają wszelkie badania diagnostyczne, dobiorą odpowiednie metody leczenia lub – w razie konieczności – aparat słuchowy.

Badanie ultrasonograficzne gałek ocznych to nieinwazyjna metoda, która powala ocenić, co dzieje się w oczodole. USG jest w stanie pokazać również zmiany zachodzące w oku, a także struktury anatomiczne, sąsiadujące z gałką oczną. Badanie jest w pełni bezpieczne oraz bezbolesne. W poniższym artykule przeczytasz między innymi o tym, do kogo jest skierowane badanie, jak ono wygląda oraz czy są jakieś przeciwskazania. Zachęcamy do lektury! Rodzaje USG oka Badanie USG oka ma na celu zobrazować wnętrze gałki ocznej oraz przylegających tkanek. Ultrasonografia pozwala nie tylko wykryć patologiczne zmiany, ale również mamy możliwość sprawdzenia takich istotnych cech, jak unaczynienie, ruchomość, wielkość bądź kształt oka. USG oka przeprowadza się w pozycji leżącej. Lekarz nanosi na sondę warstwę żelu, a następnie przykłada głowicę na zamkniętą powiekę pacjenta. Głowica przekazuje obraz badanej struktury oka do monitora komputera. Badanie wraz ze sporządzeniem opisu trwa ok. 20 minut. Badanie USG dzieli się na dwa rodzaje: ultrasonografię w projekcji A – USG pozwala ocenić długość gałki ocznej oraz wszelkich struktur wewnątrz oka. Dzięki tym danym można określić moc soczewki wszczepianej podczas zabiegu usunięcia zaćmy, ultrasonografię w projekcji B – dzięki badaniu uzyskujemy dwuwymiarowy obraz, który jest istotny w badaniu pacjentów z zaawansowaną zaćmą. Modyfikacją tego badania jest USG trójwymiarowe. Obrazy typu B są składane przez oprogramowanie, które tworzy przestrzenny obraz poszczególnych struktur oka. Wskazania do wykonania USG oka Ultrasonografia w okulistyce jest jednym ze znaczących badań diagnostycznych. Wyniki USG w połączeniu ze stanem klinicznym pacjenta, dokładnym wywiadem oraz dodatkowymi badaniami dają pełny obraz ewentualnych zmian patologicznych. Zazwyczaj wykonuje się ultrasonografię obu gałek, dzięki czemu można je ze sobą porównać. Badanie może być wykonywane u osób w każdym wieku, jest ono również w pełni bezpieczne dla kobiet ciężarnych i dzieci. Jakie są wskazania do wykonania USG oczu? odwarstwienie siatkówki, guzy wewnątrzgałkowe, zapalenie wnętrza gałki ocznej. wylewy krwi do ciała szklistego, ciała obce wewnątrzgałkowe, zmiany zachodzące w przebiegu cukrzycy, badania tylnego odcinka oka w krwotokach i stanach zapalnych.

Jaskra to poważne schorzenie oczu, które może prowadzić do nieodwracalnej utraty wzroku, jeśli nie zostanie wykryte i leczone we wczesnym stadium. Dlatego kluczowe jest regularne przeprowadzanie badań okulistycznych, zwłaszcza u osób po 40. roku życia lub u tych, u których w rodzinie występowały przypadki jaskry. Jakie badania diagnostyczne w kierunku jaskry może wykonać okulista? Przedstawiamy najważniejsze z nich. Czym jest jaskra i jakie są jej objawy? Jaskra jest chorobą oczu. Zwykle jaskrze towarzyszy podwyższone ciśnienie w oku, które może uszkodzić nerw wzrokowy, co z czasem prowadzi do pogorszenia widzenia, a w skrajnych przypadkach – do ślepoty. Zazwyczaj jaskra zaczyna się od wystąpienia ubytków w polu widzenia, a kończy się na całkowitym zaniku nerwu wzrokowego. Wyróżniamy kilka typów jaskry: jaskra pierwotna albo wtórna otwartego kąta, jaskra pierwotnie albo wtórnie zamkniętego kąta. Badania diagnostyczne w kierunku jaskry Okulista może przeprowadzić szereg badań w celu zdiagnozowania jaskry. Im wcześniej jaskra zostanie wykryta, tym większe są szanse na skuteczność leczenia. W Klinice Zmysłów wykonujemy również wykonujemy badania diagnostyczne w kierunku rozpoznawania jaskry. Pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego (tonometria) Jest to podstawowe badanie okulistyczne pozwalające zmierzyć ciśnienie wewnątrz oka. Gałka oczna wypełniona jest cieczą wodnistą, która ma wpływ na prawidłowe napięcie i odpowiednie uwodnienie ośrodków optycznych. Tonometria pokazuje, czy w oku zachowana jest równowaga pomiędzy wytwarzaniem a odpływem cieczy wodnistej.  Badanie dna oka  Jest to rutynowe badanie, dzięki któremu okulista uzyskuje ocenę głębokich warstw gałki ocznej oraz tarczy nerwu wzrokowego. Zaleca się jego wykonanie u pacjentów, u których doszło do zaburzenia widzenia, np. w zakresie ostrości czy postrzegania barw. Badanie pola widzenia (perymetria)  Jaskra często wpływa na obwodowe pole widzenia. Perymetria pozwala na ocenę, czy doszło do jakichkolwiek ubytków w polu widzenia, które są wczesnym objawem jaskry. Optyczna koherentna tomografia oka (OCT)  Jest to precyzyjne badanie struktur oka, dzięki któremu specjalista jest w stanie ocenić stan przedniej i tylnej części gałki ocznej.

Nasze ciało jest niezwykle skomplikowanym systemem, w którym każdy element odgrywa istotną rolę w utrzymaniu zdrowia. Wśród tych kluczowych elementów należy wymienić nos i jamę ustną, które pełnią nie tylko funkcje związane z oddychaniem i pożywieniem, ale także odgrywają ważną rolę w odporności organizmu.  Nos — pierwsza linia obrony Nos to pierwsza linia obrony organizmu przed drobnoustrojami i zanieczyszczeniami. Jest wyposażony w specjalne struktury, takie jak włoski i błona śluzowa, które pomagają zatrzymać drobnoustroje i zanieczyszczenia przed przedostaniem się do dróg oddechowych. Nos także produkuje śluz, który nawilża i oczyszcza drogi oddechowe. Jama ustna jako bariera ochronna Jama ustna również pełni istotną rolę w obronie organizmu przed infekcjami. Błona śluzowa jamy ustnej zawiera komórki odpornościowe, takie jak limfocyty i komórki plazmatyczne, które zwalczają patogeny. Dodatkowo, ślinianki produkują ślinę, która zawiera enzymy i przeciwciała, mające działanie antybakteryjne i przeciwzapalne. Regularne mycie zębów i higiena jamy ustnej pomaga utrzymać zdrową mikroflorę bakteryjną, co jest kluczowe dla ochrony przed infekcjami. Współpraca nosa i jamy ustnej w utrzymaniu odporności Nos i jama ustna współpracują ze sobą, tworząc kompleksowy system obronny organizmu. Śluz produkowany przez nos i jamę ustną jest niezwykle skuteczną barierą ochronną przed drobnoustrojami. Zdolność nosa do filtrowania i ogrzewania powietrza, które wdychamy, oraz zdolność jamy ustnej do produkcji śliny są kluczowe dla utrzymania prawidłowej odporności organizmu. Dwa narządy – nos i jama ustna – odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia i odporności organizmu poprzez swoje działanie jako bariera ochronna przed drobnoustrojami i zanieczyszczeniami. Aby kompleksowo zadbać o zdrowie nosa, uszu i górnych dróg oddechowych, niezbędne jest regularne odwiedzanie otolaryngologa. Specjalista ten może przeprowadzić dokładne badania, zdiagnozować ewentualne problemy, oraz zalecić odpowiednie leczenie czy profilaktykę.

Okulistyczne schorzenia wpływają nie tylko na nasz wzrok, ale przede wszystkim na nasz komfort i jakość życia. Choć większość chorób oczu nie daje żadnych objawów na początku, to niezdiagnozowane i nieleczone zaburzenia mogą prowadzić nawet do trwałej ślepoty. Dlatego tak ważne jest, aby poddawać się regularnym badaniom okulistycznym. Przedstawiamy 3 najczęściej występujące choroby oczu, a także ich objawy oraz metody leczenia.  1. Zaćma (katarakta) – zmętnienie soczewki oka Zaćma to choroba oczu, która objawia się zmętnieniem soczewki oka. Najczęściej pojawia się wraz z wiekiem i stopniowo doprowadza do pogorszenia widzenia, aż w końcu może prowadzić do całkowitej utraty wzroku. Przyczyną może być również stosowanie niektórych leków, uraz bądź inna choroba. Do objawów zaćmy należy: zamglone widzenie,  problemy z widzeniem w nocy,  blask wokół źródeł światła, blaknięcie kolorów. Metodą leczenia jaskry jest operacja usunięcia zmętniałej soczewki i zastąpienie jej sztuczną. 2. Jaskra – uszkodzenie nerwu wzrokowego Jaskra jest jedną z poważniejszych chorób oczu, która może, lecz nie musi wiązać się ze wzrostem ciśnienia wewnątrzgałkowego, wywierającego nacisk na struktury oka. Zazwyczaj dotyka osób po 40 roku życia, a ryzyko zachorowania wzrasta wraz z wiekiem. Istnieje kilka postaci jaskry, dlatego choroba może być trudna do zdiagnozowania. Stopniowo zmniejsza się obwodowe pole widzenia. Leczenie może obejmować przepisanie kropli do oczu, przeprowadzenie zabiegu laserowego lub operacyjnego. 3. AMD – zwyrodnienie plamki żółtej związane z wiekiem AMD jest główną przyczyną utraty wzroku wśród osób starszych, która dotyka centralnej części oka, która jest odpowiedzialna za rozróżnianie kolorów oraz ostre widzenie. AMD może mieć dwie postacie: suchą i wysiękową. W postaci suchej stosuje się suplementację witamin, minerałów i karotenoidów, które spowalniają proces zwyrodnienia. W postaci wysiękowej stosuje się między innymi iniekcje anty-VEGF. Leczenie nie przywraca wzroku, lecz hamuje postęp choroby.

Siatkówka oka jest jednym z najważniejszych i złożonych elementów w procesie widzenia. To dzięki niej można dostrzegać świat wokół, odbierając i przetwarzając obrazy, które następnie przekazywane są do mózgu. Jednak jak każdy złożony mechanizm, siatkówka oka również może ulegać różnym schorzeniom, które wpływają na zdolność widzenia. Anatomia siatkówki oka Siatkówka oka to cienka, przezroczysta warstwa tkanki znajdująca się wewnątrz gałki ocznej. Jest to miejsce, gdzie znajdują się pierwsze neurony drogi wzrokowej, które przekazują sygnały wzrokowe do mózgu. Centralną częścią siatkówki jest plamka żółta, odpowiedzialna za najbardziej precyzyjne i ostre widzenie, zwłaszcza barwne. Schorzenia siatkówki oka Istnieje wiele chorób siatkówki oka, z których każda może mieć różne podłoże i objawy. Niektóre z najczęstszych to: Zwyrodnienie plamki związane z wiekiem (AMD). Jest to choroba, która dotyczy plamki żółtej, prowadząc do utraty ostrości widzenia. Istnieją dwie główne formy AMD: sucha i wysiękowa. Retinopatia cukrzycowa. Występuje u osób z cukrzycą i ma wpływ na uszkodzenia naczyń krwionośnych w siatkówce, co z kolei może prowadzić do utraty wzroku. Zakrzepy naczyń żylnych siatkówki. Są to nagłe zakrzepy krwi w naczyniach krwionośnych siatkówki, które mogą prowadzić do niedokrwienia i uszkodzenia siatkówki. Odwarstwienie siatkówki. To stan, w którym siatkówka oddziela się od podłoża, co może prowadzić do utraty widzenia w obszarze odwarstwienia. Diagnozowanie chorób siatkówki Diagnoza chorób siatkówki oka jest kluczowa dla skutecznego leczenia. Najczęściej wykonywanym badaniem jest sprawdzenie ostrości wzroku, które pozwala ocenić zdolność pacjenta do widzenia na różne odległości. To także tonometria do mierzenia  ciśnienia wewnątrz gałki ocznej. Wykonuje się również badanie w lampie szczelinowej, umożliwiające ocenę struktur oka, takich jak: soczewka, ciało szkliste i dno oka. Do innych badań należą także OCT plamki żółtej oraz angiografię fluoresceinową. Pierwsze wykorzystywane w diagnostyce i monitorowaniu leczenia chorób plamki żółtej. Natomiast angiografia służy do diagnozy wielu chorób siatkówki, zwłaszcza tych związanych z naczyniówką.  Siatkówka to ważny element oka. Rozpoznanie schorzenia oraz odpowiednie wdrożenie leczenia jest kluczowe dla utrzymania zdrowia oczu i prawidłowego funkcjonowania tego narządu. Dlatego też regularne wizyty u okulisty i badania diagnostyczne są niezwykle istotne.

Pisk w uszach, znany również jako szum uszny lub tinnitus, to dolegliwość, która dotyka wielu ludzi na całym świecie. Charakteryzuje się odbieraniem dźwięków, takich jak piski, dzwonienie, szumy lub buczenie, które nie mają zewnętrznego źródła. Chociaż szum uszny nie jest sam w sobie chorobą, może być objawem różnych schorzeń i znacznie wpływać na jakość życia. Warto więc zrozumieć, jakie mogą być przyczyny tej dolegliwości i kiedy warto udać się do specjalisty.  Jakie są najczęstsze przyczyny pisku w uszach? Jednym z najczęstszych powodów występowania szumu usznego jest ekspozycja na głośne dźwięki. Może to być jednorazowy hałas o dużym natężeniu, taki jak wystrzał, eksplozja, koncert, czy długotrwałe narażenie na głośną muzykę lub hałas przemysłowy. Uszkodzenia komórek w uchu wewnętrznym mogą prowadzić do trwałego szumu usznego.  Czy leki mogą powodować szumy uszne? Niektóre leki mają działanie ototoksyczne, co oznacza, że mogą uszkodzić ucho wewnętrzne. Do takich leków należą niektóre antybiotyki, leki przeciwzapalne, diuretyki, a także leki stosowane w chemioterapii. Jakie choroby mogą spowodować piski w uszach? Infekcje ucha środkowego lub wewnętrznego mogą powodować szum uszny. Zwykle towarzyszą im inne objawy, takie jak ból, uczucie pełności w uchu, zawroty głowy, a czasem gorączka. Pisk w uszach może być także objawem problemów z krążeniem, takich jak nadciśnienie tętnicze, miażdżyca czy tętniak. Dźwięki często są wtedy pulsujące, zgodne z rytmem serca. Urazy w obrębie głowy i szyi mogą wpływać na funkcjonowanie układu słuchowego. Uszkodzenia nerwów, przepływu krwi lub struktur ucha mogą prowadzić do szumu usznego. Pisk w uszach jest dolegliwością, która może mieć wiele różnych przyczyn, od urazów akustycznych po choroby układu krążenia. Ważne jest, aby nie bagatelizować tego objawu i skonsultować się z laryngologiem, który pomoże ustalić przyczynę i wdrożyć odpowiednie leczenie. Wczesna interwencja może znacząco poprawić komfort życia i zapobiec dalszemu dyskomfortowi.  ___________________________________________________________________________ Szumy uszne Bydgoszcz – leczenie  ___________________________________________________________________________

Ototoksyczność to termin medyczny odnoszący się do uszkodzeń narządu słuchu, w szczególności ucha wewnętrznego, spowodowanych przez działanie różnych substancji chemicznych, w tym leków. Zjawisko to jest istotnym problemem klinicznym, ponieważ może prowadzić do trwałego uszkodzenia słuchu, szumów usznych (tinnitus), a nawet do zaburzeń równowagi.  Jakie substancje są ototoksyczne?  Duża grupa substancji ototoksycznych są leki. Leki takie jak gentamycyna, tobramycyna czy amikacyna są skuteczne w leczeniu poważnych zakażeń bakteryjnych, ale ich stosowanie wiąże się z ryzykiem uszkodzenia słuchu. Niektóre chemioterapeutyki, szczególnie cisplatyna i karboplatyna, mogą być ototoksyczne. Furosemid i bumetanid, stosowane w leczeniu nadciśnienia i niewydolności serca, również mogą wpływać na narząd słuchu. Aspiryna i inne leki z tej grupy, szczególnie przy długotrwałym stosowaniu w wysokich dawkach, mogą prowadzić do odwracalnych zmian w słuchu.  Co powoduje substancja ototoksyczna?  Objawy ototoksyczności mogą pojawić się nagle lub rozwijać się stopniowo. Najczęstsze z nich to: Utrata słuchu — może być jednostronna lub obustronna, częściowa lub całkowita. Szumy uszne (tinnitus) — dzwonienie, brzęczenie lub szum w uszach, które może być stałe lub przerywane. Zaburzenia równowagi — w przypadku uszkodzenia struktur odpowiedzialnych za równowagę, pacjenci mogą doświadczać zawrotów głowy i problemów z koordynacją. Zapobieganie i leczenie Zapobieganie ototoksyczności polega przede wszystkim na świadomym stosowaniu leków, które mogą mieć działanie ototoksyczne. Lekarze powinni starannie dobierać dawki oraz monitorować pacjentów pod kątem objawów uszkodzenia słuchu. W przypadku stwierdzenia ototoksyczności, konieczne może być odstawienie lub zmiana leku.  Ototoksyczność jest poważnym problemem medycznym, który może prowadzić do trwałych uszkodzeń słuchu i zaburzeń równowagi. Świadomość ryzyka związanego z przyjmowaniem leków ototoksycznych, regularne monitorowanie słuchu oraz szybka reakcja na pojawiające się objawy mogą pomóc w minimalizowaniu skutków tego zjawiska. Jeśli doświadczasz objawów ototoksyczności, skonsultuj się z laryngologiem, aby uzyskać odpowiednią diagnozę i leczenie.

Z przyjemnością informujemy, że Klinika Zmysłów zmienia swoją siedzibę. Od 08.07.2024 roku znajdą nas Państwo przy ulicy Kijowskiej 6/6 w Bydgoszczy.

Choć rak krtani nie należy do najczęściej występujących nowotworów, to jest jednym z groźniejszych rodzajów. Wczesna diagnoza raka krtani pozwala na szybsze podjęcie się leczenia, co ma kluczowe znaczenie w walce z tą poważną chorobą. W tym artykule zebraliśmy najważniejsze powody, dla których nie należy zwlekać z diagnozą, a także jakie są metody diagnostyki i profilaktyki, które mogą pomóc we wczesnym wykryciu raka krtani.  Szczególną uwagę poświęcimy również roli laryngologa, który ma szansę na zidentyfikowanie niepokojących objawów. Rak krtani  –  przyczyny i czynniki ryzyka Rak krtani należy do złośliwych nowotworów występujących w obrębie głowy i szyi, a dokładniej – w okolicach strun głosowych. W zależności od pierwotnej lokalizacji nowotworu mogą wystąpić przerzuty w węzłach chłonnych. Do czynników ryzyka wystąpienia nowotworu krtani należy: ekspozycja na toksyczne pyły lub opary, w tym: nikiel, azbest, pył węglowy, nałogowe palenie tytoniu, nadużywanie alkoholu, ukończenie 45 roku życia, zwłaszcza mężczyzn. Większość pacjentów ze zdiagnozowanym rakiem krtani to nałogowi palacze. Szczególnie niebezpieczną kombinacją jest palenie papierosów i picie alkoholu – ryzyko zachorowania wzrasta niemal trzystukrotnie. Pierwsze objawy raka krtani Również w przypadku symptomów tego nowotworu, objawy będą zależne od umiejscowienia raka krtani, a także stopnia jego zaawansowania. Do niepokojących sygnałów należy zaliczyć: chrypka,  zaburzenia połykania, ból przy połykaniu, duszności, ból ucha. Pierwszym objawem zazwyczaj jest chrypka, natomiast ból i duszność świadczą o zaawansowanym stadium raka. Kiedy zgłosić się do otolaryngologa? Do specjalisty należy zgłosić się wtedy, gdy chrypka utrzymuje się dłużej niż dwa tygodnie, mimo stosowania leków przypisanych przez lekarza pierwszego kontaktu. Diagnostyka raka krtani rozpoczyna się od szczegółowego wywiadu z pacjentem. Otolaryngolog może wykonać badanie USG oraz laryngoskopię pośrednią, a także szereg badań obrazowych, w  tym tomografię komputerową szyi lub klatki piersiowej oraz RTG. Jeżeli nowotwór zostanie wcześnie rozpoznany, to pacjent może zostać poddany albo radioterapii, albo leczeniu chirurgicznemu. Niestety w przypadku zaawansowanego stadium, z którym najczęściej zgłaszają się pacjenci, kończy się całkowitym usunięciem krtani, wykonanie przetoki tchawicznej i umieszczeniem rurki tracheotomijnej.

Łagodne napadowe zawroty głowy (BPPV) to jedna z najczęstszych przyczyn zawrotów głowy, które mogą dotknąć osoby w każdym wieku. BPPV charakteryzuje się krótkotrwałymi napadami intensywnych zawrotów głowy, które są wywoływane przez określone ruchy głowy lub zmiany pozycji ciała. Objawy te mogą występować na przykład podczas wstawania z łóżka, kładzenia się spać, pochylania się do przodu czy zwracania głowy na bok. Test Dix-Hallpike'a - na czym polega? Jednym z kluczowych manewrów diagnostycznych używanych do rozpoznania BPPV jest test Dix-Hallpike'a, znany również jako test Nylen-Barany. Polega on na biernym położeniu pacjenta w taki sposób, aby jego głowa zwisała poza wezgłowiem kozetki i była skręcona w określoną stronę. Przebieg testu: Pacjent siedzi na kozetce, a lekarz ustawia jego głowę pod kątem 45 stopni w kierunku podejrzewanej strony. Lekarz przesuwa pacjenta do pozycji leżącej na plecach, pozwalając, by głowa zwisała poza krawędzią kozetki pod kątem około 20-30 stopni w dół. Lekarz obserwuje pacjenta pod kątem wystąpienia zawrotów głowy i oczopląsu, które są charakterystycznymi objawami BPPV. Jeśli zawroty głowy i oczopląs pojawiają się i ustępują w ciągu kilku sekund lub minut, diagnoza BPPV jest potwierdzona. Wystąpienie zawrotów głowy i oczopląsu po wykonaniu manewru Dix-Hallpike'a jest silnym wskaźnikiem BPPV. Zawroty te zazwyczaj ulegają znacznemu osłabieniu lub całkowicie ustępują, jeśli pacjent pozostaje w bezruchu. Choć BPPV może być uciążliwe, nie jest to choroba zagrażająca życiu, a rokowania terapeutyczne są zazwyczaj bardzo dobre. Manewr repozycyjny Epleya - skuteczna terapia Jednym z najskuteczniejszych sposobów leczenia BPPV jest manewr repozycyjny Epleya. Jest on stosunkowo prosty do wykonania i charakteryzuje się wysoką skutecznością, sięgającą 80-90% po pierwszym wykonaniu. Przebieg manewru Epleya: Manewr rozpoczyna się od wykonania testu Dix-Hallpike'a. Następnie głowa pacjenta jest obracana o 90 stopni w stronę zdrową. Po 1-2 minutach obrót jest kontynuowany o kolejne 90 stopni, co powoduje, że pacjent leży na boku z głową skierowaną lekko w dół. Po kolejnych 1-2 minutach pacjent wraca do pozycji siedzącej. Manewr Epleya pomaga w repozycjonowaniu otolitów w uchu wewnętrznym, co łagodzi objawy BPPV.

Cukrzyca to jedna z najczęściej diagnozowanych chorób przewlekłych na świecie. Wpływa na funkcjonowanie całego organizmu, a jednym z organów, który jest szczególnie narażony na jej powikłania, są oczy. Warto więc zrozumieć, jakie zagrożenia niesie ze sobą cukrzyca dla zdrowia oczu i jak można im zapobiegać.  Cukrzyca a zdrowie oczu Wysoki poziom glukozy we krwi, charakterystyczny dla cukrzycy, wpływa na naczynia krwionośne w całym organizmie, w tym na te, które znajdują się w siatkówce oka. Kiedy poziom cukru we krwi jest zbyt wysoki, te delikatne naczynia krwionośne mogą ulec uszkodzeniu. To powikłanie cukrzycy nazywa się retinopatią cukrzycową.  Retinopatia cukrzycowa To jedno z najczęstszych powikłań cukrzycy. Retinopatia cukrzycowa rozwija się stopniowo, często nie dając początkowo żadnych objawów. W miarę postępu choroby mogą pojawiać się takie symptomy jak rozmyte widzenie, ciemne plamy w polu widzenia, nadwrażliwość na światłow, a nawet utrata wzroku. Jaskra i zaćma cukrzycowa Cukrzyca zwiększa również ryzyko rozwoju innych chorób oczu, takich jak jaskra i zaćma. Jaskra to choroba, w której dochodzi do uszkodzenia nerwu wzrokowego, często w wyniku podwyższonego ciśnienia wewnątrzgałkowego. Osoby z cukrzycą są bardziej narażone na rozwój jaskry, która, jeśli nie jest leczona, może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Zaćma natomiast polega na zmętnieniu soczewki oka, co prowadzi do stopniowego pogarszania się ostrości widzenia. Chociaż zaćma może występować u osób w różnym wieku, cukrzyca przyspiesza jej rozwój, powodując, że może pojawić się wcześniej niż u osób zdrowych. Cukrzyca ma znaczący wpływ na zdrowie oczu i może prowadzić do poważnych problemów ze wzrokiem. Ważne jest również, aby dbać o prawidłowy poziom cukru we krwi, utrzymywać zdrową dietę, regularnie ćwiczyć oraz unikać palenia papierosów. Jeśli chory na cukrzycę zauważy jakiekolwiek niepokojące objawy, np. rozmyte widzenie lub ciemne plamy w polu widzenia – należy niezwłocznie skonsultować się z lekarzem okulistą.

Szanowni Państwo, uprzejmie informujemy, że KLINIKA ZMYSŁÓW przyjmuje  pacjentów także w trakcie ogłoszonego LOCKDOWN. W Klinice Zmysłów prowadzimy diagnostykę i leczenie  schorzeń laryngologicznych, okulistycznych, audiologicznych i foniatrycznych osób dotychczas nie chorujących oraz wszystkich po przebytej infekcji COVID-19. Zapraszamy do naszej placówki.

Szanowni Państwo, dzięki uprzejmości Polskiego Radia Pomorza i Kujaw nasi Speclaliści szerzą wiedzę o leczonych przez nas chorobach na antenie polskiego radia. PONIŻEJ LINKI do wywiadów (linki ukryte przy oznaczeniu nazwisk poszczególnych prelegentów) Zapraszamy do odsłuchania audycji! - dr n. med. Karolina Kaźmierczak - dr hab. n. med. Wojciech Kaźmierczak

Szanowni Państwo, z przyjemnością informujemy, że 100% personelu naszej placówki, wszyscy lekarze, audiofonolodzy, rejestratorzy, zostało już zaszczepione przeciwko COVID-19. Oznacza to dalsze zwięszkenie BEZPIECZEŃSTWA dla naszych pacjentów.  Poza środkami PPE ( środki ochrony indwidualnej ) , DDMW (dystans, dezynfekcja, maseczka, wietrzenie ), szczepienie Personelu oznacza pełne przygotowanie Placówki na COVID-19. Dzięki powyższym przyjmujemy wszystkich wymagających konsultacji okulistycznej, laryngologicznej, foniatrycznej i audiologicznej bez względu na fazę pandemii. SERDECZNIE ZAPRASZAMY

Celem zapewnienia bezpieczeństwa bardzo prosimy Państwa o: 1. W przypadku wystąpienia objawów ostrej infekcji górnych dróg oddechowych prosimy o zamówienie konsultacji on line. 2. W przypadku odbywania w ciągu ostatnich 14 dni kwarantanny lub potwierdzonego kontaktu z osobą z obecnością wirusa SARS CoV-2 prosimy o zamównienie konsultacji on line. 3. Prosimy o punktualne przybywanie do naszej placówki. Pozwoli to nam na praktycznie bezkontaktowe z innymi pacjentami przejście przez rejestrację 4. Zalecamy płatności z użyciem karty płatniczej lub odliczonej gotówki. Unikamy w ten sposób obortu papierową gotówką. 5. Nasi lekarze przyjmują pacjentów z użyciem środków ochrony indywidualnej według standardów Głównego Inspektora Sanitarnego, Konsultantów Krajowych ds Otorynolaryngologii i Okulistyki oraz zaleceń polskich i międzynarodowych towarzystw laryngologicznych i okulistycznych. ZDROWY MEDYK NIE ZARAŻA! Dziękujemy za wyrozumiałość.  Zapewniamy dotychczasową jakość i profesjonalizm. ZAPRASZAMY SERDECZNIE U NAS JEST BEZPIECZNIE DO ZOBACZENIA.